Wereld van uitersten

.... en zo ben je aan het overgeven, lig je met koorts in bed en zit je 6 keer per uur op de wc... en zo voel je je weer vol energie en loop je fluitend je werk te doen..
... en zo ben je s'avonds als het al donker is 2 uur in de weer om een "oplossing" te vinden voor 2 lijken waar de familie afstand van heeft genomen (lees: niet willen betalen voor een begrafenis en vervoer) die toch wel aardig beginnen te stinken in het ziekenhuis... (oplossing: we leggen ze in mijn net gebouwde cholera behandelcentrum en regelen s'ochtends vroeg 2 gravediggers)...
.. en zo sta je wuifend met het hele wagenpark en alle chauffeurs aan de grens van Sanniquellie onze nieuwe ambulance (omgebouwde landcruiser) op te wachten om hem vervolgens in escorte door het dorp naar Sangba Base te rijden en daar te dopen met water...
Kortom... uitersten. Ik bevind mij in een wereld van uitersten... binnen de compound een soort "gouden kooi" met relatieve luxe en buiten de compound door oorlog verwoeste huizen en enorme armoede..

Het is soms heftig om hier mee om te gaan. Ik geniet van mijn werk... bluf als het nodig is (bijvoorbeeld als het op autotechniek aan komt)... maar het gaat allemaal goed en ik sta soms verbaasd van mezelf.. En dat is fijn! Ik heb veel tijd geinvesteerd in teambuilding en al mijn angsten van de eerste week zijn weg... ik word voor vol aangezien door die 25 mannen en 5 vrouwen aan wie ik leiding geef en ze zien me als hun baas... dat is raar om mee te maken en je moet hier mensen enorm aansturen en checken, en dat gaat goed. Ik geniet van mijn werk en vind het fijn dat ik hier wellicht een kleine bijdrage lever aan het welbevinden van mijn medemens... Ik werk veel: iedere dag van ongeveer 7 to 7 en mijn enige vrije dag is zondag.. en ook dan zit ik nog wel eens een uurtje te werken. Ben mee geweest op ronde in het ziekenhuis.. heel indrukwekkend. Heb mensen gezien met littekens van rituele behandelingen: scarving en ben heel benieuwd naar de betekenis van de symbolen die ik in hun huid gesneden zag.. en hou je vast: jawel: Ik ga een operatie bijwonen!!! All the way... tot ik waarschijnlijk flauw val! Ik denk veel aan nederland en mis jullie! Maar waar ik nu ben dat zou ik niet willen missen!

heel veel liefs, Martine

PS. Van 't weekend zal ik weer eens wat foto's doorsturen!

Rock 'n roll Loggie

Hallo allemaal,

Sinds 2 dagen ben ik nu volledig in charge als loggie.. en in het theater mag je dan van alles mee maken en kan het soms een gekkenhuis zijn... nou hier gaat het er ook behoorlijk heftig aan toe.. een soort premiere stress maar dan iedere dag.. Hoe ziet een dag eruit:

6.30 Ik sta op en was me met emmertjes koud water

7.00 ontbijt: ik eet meestal een banaan en drink een kopje nescafe

7.15 ik ga even door mijn lijstjes waar ik allemaal aan moet denken deze dag (autoschema's, bouwwerkzaamheden, het invoeren van een standaard medicijnlijst die ongeveer 30% is van waar we nu mee werken..)

7.30 ik zit samen met Taj met een kop koffie en .. jawel een sigaret.. op de trap voor het gebouw waar de kantoren zijn (staat naast mijn huis). De nationale staf druppelt binnen: ik oefen de namen en maak met iedereen een kort praatje; How was the night? Is hier een standaard vraag om te vragen hoe het met iemand gaat.

8.00 - 9.00: Chaos management: er blijken toch extra vervoertjes nodig te zijn, er moet op het laatste moment nog van alles uit de store naar het ziekenhuis en de klinieken: de request forms met hele verhalen hoe groot de emergency wel niet is (valt altijd reuze mee: ik vraag al standaard of er iemand dood gaat als dit niet binnen een uur gebeurd) Verder alle mensen aan wie ik direct leiding geef aan het werk zetten

9.15: de laatste auto rijdt uit naar 1 van de klinieken en er komt iets van rust op de base (zoals we het hier dan noemen)

Ik dacht dat ik rustig kon gaan werken aan het enorme excell bestand wat ik aan het maken ben met daar in verslag van alle medische spullen die de afgelopen 6 maanden zijn gebruikt, maar steeds komt er iets tussendoor. Heerlijk! De generator van het ziekenhuis heeft diesel nodig.. OK wat is de normale procedure? Wat?! Een jerrycan hier volgooien en gelijk naar het ziekenhuis racen? Vooruit plannen is er niet echt bij. Ik merk dat bijna alle nationale staf echt op korte termijn werkt en denkt en dit houdt in dat je echt alles moet checken.. hier moet ik echt aan wennen. Dus het ziekenhuis doet wel maandelijks bestellingen bij ons, maar er wordt ook heel veel vergeten.. en dan krijg je dus een soort paniekvoetbal.

9.30: telefoontje uit Monrovia.. er is een vrachtwagen met 100 zakken cement en 2 bundles dakdelen op weg naar ons toe.. OK hoezo? Wat ga ik daar mee doen? Wouah, is mijn supplylog en daar overleg ik heel veel mee.. we huren een dagkracht in om plaats te maken in de opslag.

9.45: telefoontje uit Monrovia: we hebben jullie morbidity cijfers nodig ivm het bestellen van malariatests (wat nu via een nationaal programma gaat) Wat zijn in vredesnaam morbiditycijfers?? Nou maar even met de medici praten. Goed verzamelen dan maar.. blijkt dat de cijfers voor 1 van de klinieken nooit zijn bijgehouden.. dat wordt dus het betere spitwerk maandag wanneer we weer naar die kliniek gaan.. anders kunnen we die testen wel vergeten en we zijn al aan onze noodvoorraad bezig omdat de bestelling die 2 maand geleden uit amsterdam had moeten komen pas in december komt... oftewel improviseren.

De rest van de dag werk ik aan mijn rapportage, deal ik met het feit dat 2 auto's kapot zijn en we ons hele programma vanuit 3 auto's moeten gaan draaien, repareer ik een printer, ga ik op bezoek bij David (mijn technische log) die gister acuut aan een hernia is geopereerd. (en dus weken uit de running is... terwijl hij een soort technisch coordinator is wat ik nu mag gaan doen) En als ik dan toch in het ziekenhuis ben, check ik even hoe de bouw van het choleracentrum vordert en of de waterput al is afgesloten met een hangslot. Ik besluit lekker terug te wandelen naar de base: 20 minuten lopen door het dorp waar ik al mensen begin te herkennen en groet. Thuis hoor ik dat de vrachtwagen van MSF Belgie met 2 lekke banden in Gantha staat en leer ik ondertussen hoe ik de salarisadministratie voor 130 man moet gaan doen op het moment dat de administrateur er niet is.. Ik kan nog wel even doorgaan.. mar zo krijg je ongeveer een idee wat er allemaal gebeurd. Eigenlijk komt het er op neer dat iedereen met een vraag altijd naar de loggie gaat!!! Nu moet ik me nog veel dingen eigen maken.. maar ik weet dat ik me als een spin in het web zal gaan voelen om enigszins orde in de chaos te gaan scheppen. Taj, mijn voorganger, is echt geweldig als je ziet hoe hij met alles dealt.. en het is heel fijn om te weten dat hij ooit net zo onwetend als ik aan deze taak begon.. Om 17.00 uur gaat de nationale staf naar huis, behalve 2 man bewaking en een driver.

18.30: even snel het zweet van me afspoelen en schone kleren aan.

19.00: avondeten.. rijst met iets van bonen of als we geluk hebben verse groente, een vlees of visgerecht en... ananas!! Het ananasseizoen begint... en ze zijn heerlijk!!

Ik wil net gaan eten en krijg een telefoontje uit Monrovia dat de vrachtwagen ergens is gestrand met nog meer pech (de banden waren inmiddels gerepareerd) Of ik even via het open channel van de HF radio kan uitvinden waar de vrachtwagen is en met de drivers afspreek wat ze gaan doen.. Het is inmiddels donker. Ik denk: shit hoe ging dat ook al weer met de HF radio, overdag loop ik altijd met een VHF rond ) Want tja dit soort dingen gebeuren natuurlijk altijd als Olive, onze radio-operator, de koningin van radio, de stem van Nimba, net naar huis is... Nou het is me gelukt!! Ik ben tevreden hoe het gaat.. het is nog een beetje rock 'n roll en heel veel vragen.. maar volgens mij gaat het helemaal goed komen!

Heel veel liefs, Martine

PS. OP 5 NOVEMBER VLIEGT ONZE NIEUWE LAB-EXPAT NAAR LIBERIA.. DUS ALS JE ME IETS WILT STUREN ZORG DAN DAT DIT VOOR 4 NOVEMBER BIJ AZG IS: TAV MIJN NAAM EN SANNIQUELLIE LIBERIA.

Ik wen!!

Heerlijk! De drempel is genomen.. ik voel me goed en begin me hier echt thuis te voelen en ik ben er klaar voor om het roer over te nemen van mijn voorganger! Het maakt me niet meer uit dat ik constant getest wordt en dat velen gebruik willen maken van de wisseling van de wacht... kom maar op! Ben vanochtend om 7 uur vertrokken met een amerikaanse en een liberiaanse verloskundige en natuurlijk de chauffeur naar ons kliniekje in Beoyular... 3,5 uur heen en ook weer terug over een hele slechte weg... ofwel de droom voor iedere Landrover bestuurder. William, de chauffeur, was een tijger!! Geweldig om mee te rijden door diepe gaten, rode modder en veel water. Ik ben 2 keer uitgestapt om spectaculaire foto's te maken.. viel bijna languit in de rode modder maar kon me nog net staande houden. In de kliniek waren ze aan het werk... het wordt gerenoveerd en natuurlijk dachten die mannen dat witte vrouwtje wel even om de tuin te leiden... nou mooi niet! Ik heb eerst al het betere blufwerk gebruikt en natuurlijk mijn gezonde verstand.. en tegen 1 man heb ik mijn "respect"speech gehouden, die ik gisteravond in bed had bedacht om mezelf een beetje gerust te stellen.. De speech komt er op neer dat ik wel goed maar niet gek ben... en dat ik hun respecteer en dus ook totaal respect van hun kant verwacht... heb het zoveel mogelijk in Liberiaans engels gedaan... nou dat had z'n effect! In positieve zin! Daarna ben ik in een hoekje van de behandelkamer naar het spreekuur voor de zwangere vrouwen gaan kijken... erg indrukwekkend. Geen echo's of wat dan ook... uitleg dat als ze aan het bevallen zijn en het kind komt niet... ze vooral niet moeten wachten tot de zon twee keer opkomt maar dat ze naar de kliniek moeten komen.. Ik ben vervolgens weer op mijn "loggie"ronde gegaan: de waterpomp controleren, de sharp pit en placentapit checken, de latrines... Ja we loggies get the shit done! De voorraden van het apotheekje door gaan nemen samen met de locale apotheker... Heerlijk! We moesten nog even medicijnen brengen naar een patient met TB en dat dorpje was vlak bij de grens met ivoorkust... die moest ik natuurlijk even zien: ben tenslotte ook gewoon toerist!! Dus wij naar de grens: een rivier met een enorm vlot en als je met het vlot nar de overkant gaat ben je in ivoorkust... we mogen daar niet heen dus ik heb maar "hallo ivoorkust" geroepen! Er lagen bergen met zakken met cacaobonen klaar.. die komen uit ivoorkust en worden via liberia naar Guinnee vervoerd. Ik heb er een geproefd...ontzettend bitter!!! Maar als je het combineert met een slok water proeft het eigenlijk als tonic...dus dat was in de hitte in de auto wel weer een tractatie!!! Na 3, 5 uur terughobbelen hebben Kerry en ik ons bij de princesbar laten droppen om een koude cola te drinken en lekker door het dorp terug gewandeld... Heb netweer emmers water over me heen gegooid en gegeten en ga zo lekker tevreden onder de prachtige afrikaanse sterrenhemel even bijkomen van deze heerlijke dag! Vanaf morgen ben ik volledig "in charge" en gaat het dus echt beginnen... ik heb er zin in!

Heel veel liefs, martine

Foto's uit Liberia

Dit was mijn uitzicht vanuit de auto tijdens de laatste 3 uur toen ik van Monrovia naar Sanniquellie reisde.. de tocht duurt 8 uur. De weg is hier nog goed, maar werd op een bepaald moment echt de droom van elke 4x4 rijder... een zwarte piste van natte rode aarde omgeven door oerwoud.


Welkom! Dit is de poort waarachter ons huis en ons kantoor schuil gaat.. Vlak bij onze poort (aan de binnenkant) staat een overkapping waar de bewakers zijn. We hebben in het totaal 7 bewakers die verdeeld over verschillende shifts ons beschermen..


In dit huisje woon ik samen met Kerry de verloskundige, Daniel een dokter en Alana een verpleegkundige.



.. en zo ziet de omgeving eruit... dit is zo'n 3 minuten lopen van mijn huis. Het is vlak voor de zon ondergaat... het licht is dan echt waanzinnig mooi! Tot nu toe kijk ik iedere dag naar de zonsondergang en de duisternis die er heel erg snel op volgt.. dit is zo'n mooi moment!

Gedachten

Mijn eerste werkweek zit erop.. moet mezelf dwingen om niet het hele weekend door te gaan werken. Ik wil alles zo snel mogelijk weten en door hebben en tegelijkertijd heeft dat ook gewoon tijd nodig.. Bovendien moet ik ook zelf nog wennen aan mijn nieuwe omgeving.. Dus hier gewoon wat gedachteflarden die zo door me heen gaan...

Tegenstellingen.. wij expats hebben het goed.. ik woon fijn, het eten is goed, we hebben onze lariam om te zorgen dat we geen malaria krijgen, maar buiten onze "veilige poort" gaan mensen dood aan malaria, hebben mensen weinig te eten en is de wereld zo ontzettend anders.. Je ziet bijna geen oude mensen. Mensen gaan hier jong dood, zo rond hun 50ste. En dat is raar voor mij. Het voelt hier best veilig. Tuurlijk verlaat ik nooit de compound zonder te zeggen wat ik ga doen en zonder een radio mee te nemen. Er rijden hier ook veel UNers (peacekeeping) rond.. maar ik voel me veilig. ook al weet ik dat in de bush vele rebellen zijn die wachten op een kans of er in ieder geval op voorbereid zijn. Gister was opeens het dorp vol met ex-rebellen.. we hoorden dat UNMIL weer een ontwapeningsactie houdt: dit houdt in dat ze geld geven aan mensen die hun wapens inleveren.. (ik dacht gelijk: da's mooie handel) Dus ons werd geadviseerd om vrijdagavond niet het dorp in te gaan omdat de mensen die hun wapens hebben ingeleverd vervolgens natuurlijk dronken gaan worden van hun nieuwe geld.. en het zijn toch ex-rebellen.. Ik heb een overdosis aan informatie in mijn hoofd over alles wat mijn taak gaat worden als Taj weg is.. en dat is behoorlijk veel. Alles wat niet medisch is ga ik runnen water en sanitair in de 4 klinieken, de base en het hospital, de bevoorrading van alles, de auto's, de veiligheid, de administratie, enz. Het is een nieuwe wereld met allemaal nieuwe termen... en nadat ik vrijdag 3 uur met Taj over Supply had gesproken werd ik voor het eerst even nerveus... ik weet dat het me allemaal wel gaat lukken.. maar alles bij elkaar, inclusief leiding geven aan een team van zo'n 30 mannen... Ik merk dat ik me als vrouw dubbel moet gaan bewijzen.. dat vind ik spannend. Maar alles stap voor stap en dan zal het allemaal wel goed komen... ik laat me niet gek maken! Het team van expats is leuk, een verpleegkundige uit canada, 2 dokters uit duitsland, een amerikaanse verloskundige, een outreach verpleger uit Sierra Leone en een laborante uit Noorwegen. De projectcoordinator is er niet, ze is op vakantie en komt eind volgende week. Vanmiddag ben ik naar de markt geweest.. sanniequellie is behoorlijk klein en afgelegen. Maar op zondag zullen we er regelmatig op uit gaan trekken: de bush in.. er schijnen prachtige watervallen te zijn en mooie wandelingen in het regenwoud... Daar kijk ik naar uit. Ik ben nog steeds iedere dag doorweekt van het zweet, gelukkig is er een grote berg MSF-t-shirts.. Ik ga me zo lekker wassen: emmertjes koud water over me heen gooien. Ik heb geprobeerd om wat foto's op m'n blog te krijgen, maar dat lukt niet echt. Ik zal ze naar Stephanie mailen en hopelijk lukt het haar wel om ze op mijn blog te zetten. Hoop dat jullie 't goed hebben!

Heel veel liefs, Martine

first day at work!

Hoe ga ik zo snel mogelijk alle gezichten koppelen aan namen en aan functies.... Hoe krijg ik inzicht in wat we aan spullen hebben en wat ik ga bij bestellen... Hoe zorg ik dat de watertoevoer van het ziekenhuis weer helemaal goed wordt... en heb ik alles om het cholera treatment centre snel af te kunnen bouwen als er een "outbreak" komt... En misschien wel de grootste uitdaging.. hoe ga ik als eerste vrouwelijke loggie op dit project zorgen dat alle mannen aan wie ik leiding ga geven mij ook echt als hun baas gaan zien en vooral vertrouwen... Dat zijn zo wat werkgedachten die door mijn hoofd vliegen na deze eerste werkdag die vooral bestond uit het kennismaken met de national staff, heel veel praten met Taj (de huidige loggie), een tour door het ziekenhuisje en veel lezen... Natuurlijk wil ik weer veel te snel en wil ik:
- gelijk alle namen onthouden en functies
- alles doorhebben hoe het werkt
- en natuurlijk mijn eigen focuspunten en strategie helder hebben...
Maar ja dat lukt natuurlijk niet in 1 dag... Om vijf uur was mijn hoofd echt vol en ben ik lekker mijn kamer tot mijn huisje om gaan bouwen: bed verplaatst, foto's van vele van jullie opgehangen, de geweldige vogels en bloemen van stephanie op gaan hangen... nu nog mijn glow-in-the-dark-sterren en het begint al echt wat te worden.
Ik woon hier prachtig: het uitzicht is geweldig: bergen met alle soorten bomen, planten en palmen die je in NL niet vindt... de bomen op de compound die vol zitten met vogels.. Ja Stephanie ik zal morgen eens vragen hoe die vogels heten.. zodat ik jou nu eens met mijn vogelkennis kan verbazen... k weet nu al welk momenten ik zal koesteren... de 5 minuten voordat de moesson losbarst.. want dan is er een heerlijke wind en is je bezweette lijf en kleding in 1 klap droog... de zonsondergang en natuurlijk de sterrenhemel! Hier besef je hoeveel sterren verborgen zijn in het westen... de eerste wereld heeft veel... maar hier hebben wij in iedergeval een ongelooflijke rijkdom aan sterren!! Gister was ik nog behoorlijk onwennig hier, maar nu is dat al zo goed als weg... De overdracht gaat heel goed... het is fijn dat Taj en ik gewoon de luxe hebben van 2 weken overdracht, dit geeft me alle ruimte om zonder nog de dagelijkse verantwoordelijkheid te hebben goed om me heen te kijken, met veel mensen te praten en... de outreach-klinieken van ons in de bush te gaan bezoeken! Daar kijk ik naar uit! Sanniquellie is klein, ligt ver van de rest van de wereld, maar ik denk dat ik het hier goed ga hebben! Ik ben blij om hier te zijn! Het is zo luxe hier... er zijn mensen die onze was doet, die voor ons kookt, die onze kamers poetsen... waanzinnig! De kokkin is geweldig.. als ik even pauze nam ging ik met haar kletsen en zondag ga ik samen met haar koken... 1 van mijn favoriete gerechten zelfs: cassavebladeren!!! Dit smaakt als een soort wilde spinazie en in Ghana vond ik het echt zalig. Ik ben heel erg blij dat ik in Ghana ben geweest... ik herken zoveel hier in Liberia (als is Ghana echt luxe vergeleken met Liberia) Ik ben eigenlijk niet geshockeerd door wat ik zie, omdat ik die shock al op bepaalde momenten in Ghana heb gehad.. en dat is fijn want er is zveel om aan te wennen! Genoeg voor vandaag... ik ga even relaxen en een beetje kletsen met mijn huisgenoten.. Kus voor iedereen!

Martine

Live vanuit Liberia!!!

Lieve allemaal!

Hier is dan mijn eerste bericht uit Liberia!!! Ik ben hier pas een paar dagen maar het voelt aan de ene kant alsof ik al heel lang weg ben en aan de andere kant voel ik me als een soort Alice in Wonderland met alle nieuwe indrukken.. Als eerste even een bericht voor Jose: geweldig!!! Super dat je door bent!!! She 's going to be the big cabaretstar tijdens Camaretten!!! Mijn reis naar Liberia ging goed! Na een fijn afscheid op Schiphol stapte ik vrolijk het vliegtuig in.. Toen ik in brussel in het vliegtuig stapte was het gelijk helder dat Liberia geen vakantiebestemming is...: een halfleeg vliegtuig met mensen uit Sierra Leone en Liberia en verder VN mensen, diplomaten en ... een nieuwe MSF-er: daar zat ik dan.. meisje uit de polder.. productiemeisje van Het Huis en opeens was ik al een expat van MSF. Rare ervaring: aan de ene kant zo werkelijk en aan de andere kant ook heel onwerkelijk. De sahara was waanzinnig mooi om overheen te vliegen.. Sierra Leone heeft een hele kleine landingsbaan met als 1 van de eerste dingen die je ziet als het vliegtuig de grond raakt: een karkas van een neergestort vliegtuig. Verderop stond een vliegtuig van de Maatschappij: Destiny Air. Ja destiny air dat vond ik wel heel toepasselijk! Na een waanzinnige zonsondergang landde ik in een tropische regen en onweersbui op een amper verlicht vliegveld van Monrovia.. De klamheid viel over me heen toen ik van de trap liep en ik was gelijk doorweekt.. je weet alleen niet of het zweet of regenwater is. Ik had mijn MSF t-shirt aan en voor ik het wist was ik met bagage door de diplomatendouane buiten. Daar stond de driver en iemand van MSF Frankrijk op me te wachten. Als je zo in het donker naar Monrovia rijdt voel je dat er een oorlog is geweest ook al zie je bijna niets vanwege de duisternis.. je ziet kapotgeschoten huizen en tegelijkertijd zie je ook weer nieuw opgebouwde huizen. In Monrovia werd ik naar Hotel Base gebracht.. de basis van MSF Holland, waar mijn baas op me wachtte, een heel aardig man van een jaar of 60. Voordat dit verhaal enorm lang wordt ga ik nu verder met wat korte statements...
_ Hotel Base heeft een geweldige veranda met uitzicht op een krottenwijkje en de zee
- maandag heb ik vooral doorgebracht met briefings: veiligheid, de stand van zaken (help er komt waarschijnlijk een cholera outbreak in mijn project.. dus ik kan starten met het bouwen van een choleratreatment centre.. en er worden vluchtelingen vanuit Ivoorkust verwacht), financieel en alle andere logistieke zaken
- ben de hele dag drijfnat geweest van zweet en luchtvochtigheid
- ben dolblij om weer het liberiaanse engels te horen en nu eindelijk Liberia te zien
- heb een ochtend wandeling door monrovia gemaakt (om half 7) samen met de logestiek coordinator (logco)
- voel me prima maar wel moe van alle indrukken
Vandaag ben ik per llandcruiser naar mijn nieuwe woonplaats gegaan. Liberia is groen groen groen.. en natuurlijk blauw vanwege de vele VN-ers die je hier ziet.
- Monrovia heeft een heinekensupermarkt... voor de expats (daar voelde ik me echt Alice in Wonderland..
- ik heb liberiaanse mobiel nummer: kan wel naar jullie sms-en maar kan jullie smsjes niet ontvangen... shit!!
- de rit naar mijn nieuwe huis eindigde in de laatste 50 km op een soort zwarte piste voor landcruisers... de weg een modderbaan.. echt spectaculair!
- Nu zit ik achter mijn nieuwe buro en mijn pc midden in de jungle in een heel fijn huis met een tuin zo groot als een half voetbalveld met palmbomen..
- Ben net al vrienden geworden met Max de waakhond!
- De eerste indruk van mijn huisgenoten en collega's is heel goed.. later meer hierover.
Eigenlijk kan ik zelf nog nauwelijks bevatten waar ik nu ben, dus laat staan dat ik jullie een beschrijving kan geven van hoe het hier is...
Ik denk veel aan jullie en mis jullie ook echt en tegelijkertijd wordt ik ook opgeslokt door alle nieuwe indrukken...
Van de week schrijf ik wel wat uitgebreider!

Heel veel liefs,

Martine

So long! Farewell! Auf Wiedersehen! Goodbye!

Nu is het dan echt zover! Mijn tassen staan ingepakt en voorzien van Artsen zonder Grenzen-stickers, klaar om op reis te gaan! En ook ik ben er klaar voor! De afgelopen vier dagen ben ik op het MSF Hoofdkantoor geweest en heb ik een computercursus en 2 dagen briefings gehad met heel veel informatie over Liberia en mijn toekomstige project! Ik voelde me gelijk thuis bij deze organisatie en heb het ontzettend naar mijn zin gehad. Nu gaat het dan echt eindelijk gebeuren! Heerlijk! Na al het afscheid nemen en los laten ben ik eindelijk begonnen met Hallo zeggen en dat is heerlijk. Ik voel me goed voorbereid en heb er heel erg veel zin in! Ik hoop dat ik snel in staat ben om mijn eerste verhalen vanuit Liberia op het web te zetten. Lieve allemaal heb het allemaal goed. In gedachten neem ik jullie mee! Dag Nederland! Hello Liberia!!!

liefs, Martine

Dag Pluisje, heb 't goed!

Het grote afscheid nemen is nu echt begonnen. Sinds een paar dagen zeg ik wel een aantal keren dag tegen iemand, die ik in ieder geval niet meer tot half juni zal zien. Het fijne van afscheid nemen van mensen is dat je met elkaar praat en dat je weet dat iemand heeft begrepen wat je zegt en dat je contact met elkaar blijft houden ook als ik in Liberia zit.. Een ander verhaal is het afscheid nemen van een fase in je leven... je werken in het theater je leven zoals het tot nu toe gaat... dat gaat een andere wending nemen en je weet nog niet hoe het er aan de andere kant van die wending uit ziet... ik ben er zo goed als klaar voor om dat te gaan meemaken.. ik merk 't aan alles.. het onthechten hier en het voelen dat je energie steeds sterker wordt bij de gedachte dat ik binnenkort in Liberia werk en woon..
Echter een totaal ander verhaal is het afscheid nemen van mijn onvoorwaardelijk trouwe harige maatje met wie ik ruim 7 jaar van alles heb meegemaakt.. Je gelooft het misschien niet.. maar bijna al mijn sociale contacten in Maastricht heb ik te danken aan Che, mijn lieve hond. Door hem raakte ik aan de praat met mensen die ik nu als vriendinnen beschouw. Met Che ben ik door dik en dun gegaan.. heb ik eindeloos genoten van de prachtige natuur, hier en op andere plekken in Europa tot op 3000 meter hoogte. De liefde tussen hond en baas is uitzonderlijk mooi... de onvoorwaardelijke liefde van een hond is ontroerend.. geen lastige vragen.. altijd blij om je te zien.. toch ook heel duidelijk als em iets niet aan staat.. Als hij mee had kunnen gaan dan had ik hem mee genomen.. Nu gaat ie in mijn hart mee en ik mis hem intens! Opeens is iets wat deel van je is geworden er niet meer en dat is behoorlijk pijnlijk. Ik troost me met de gedachte dat ie een fijn nieuw huis krijgt dat ie nog heel veel van mensen en honden die hij tot nu toe regelmatig zag blijft zien en dat er veel mensen zijn die zich om hem bekommeren.. Maar kon ik gewoon maar 1 keer met hem praten om hem te vertellen dat ik hem niet dump of in de steek laat... dat ik de wereld in moet en dat leven in Afrika echt niets voor hem is en hem niet blij zal maken... Eigenlijk wil ik hem gewoon zeggen dat ie voor altijd mijn pluisje zal blijven. Dag Lieve Pluis, heb 't goed!

Knuffel, Martine