29.1.08

Verslagenheid

Soms komt de realiteit van geweld heel erg dichtbij.. in de gewonden die we in ons ziekenhuis behandelen..in de kampen vol ontheemden enkel in hutjes van gras en riet..in de vele zwaar ondervoedde kinderen die we meenemen vanuit de bush naar een specialistisch voedingcentrum.. we werken als msf-ers in gebieden in deze wereld waar je niet komt als er geen reden toe is… wij hebben een zeer goede reden om te werken waar we werken..om medische zorg te geven aan mensen die geteisterd zijn door de gevolgen van geweld..en dit werkt brengt bepaalde risico’s met zich mee die we op vele verschillende manieren zo beperkt mogelijk proberen te houden..
Gistermiddag kregen we hier het nieuws dat collega’s van ons door de gevolgen van geweld zijn overleden.. Eén van hen is de logistiek medewerker.. Damien is dood. Ik ken hem..ik heb hem leren kennen tijdens mijn voorbereidingscursus voorafgaand aan mijn eerste missie naar liberia.. ik heb ondertussen met hem gemaild toen we beiden aan onze eerste missie bezig waren.. we waren heel erg blij om elkaar weer te ontmoeten tijdens de Technische Logistieke Cursus in Brussel en ook daarna hebben we reglmatig gemaild.. en nu is hij dood. Damien is 27 jaar, hij is een ontzettend goede logistieker 100% goed binnen alle facetten van het logistieke vak maar bovenal een fantastische persoonlijkhied: toegewijd, aardig en ontspannen en ontzettend oprecht.. We hoopten nog eens in dezelfde missie te werken..
Ik begrijp geweld niet en begrijp het steeds minder goed. Ik ben verdrietig en kan deze realiteit nog steeds niet geloven.. Ik wens de familie, vrienden en bovenal de vriendin van Damien heel erg sterkte om te dealen met het verdriet van dit enorme verlies.

24.1.08

Naar de andere kant van het front…

Terwijl we de finishing touch doen voor ons net begonnen chirurgische programma zijn we bezig om onze activiteiten nog verder uit te breiden.. De nood is hier hoog. We zijn neutraal in het conflict wat hier gaande is en om dat nog eens extra visueel te maken zijn we bezig om een 2e basis aan de andere kant van de frontlijn op tezetten.. een kleine basis waar elke keer een groep van 4 mensen kan logeren om overdag mobiele klinieken aan de andere kant te kunnen doen.. Vandaag is een deel van ons team richting Pinga vertrokken en alle radiocontact tot nu toe met hun is heel erg positief. Onze coordinator, dokter en een verpleegkundige zijn met 2 chauffeurs vertrokken om 3 dagen weg te blijven. Voorzien van heel veel medicijnen, slaapzakken, campingmatrasjes en een voorraadje eten. Onderweg zijn ze gestopt om voor het eerst in een nieuw dorpje een mobiele kliniek te doen en wat ik hoorde kwamen de mensen van alle kanten toestromen.. de auto’s van MSF worden gezien vanuit de bush en vanaf de heuvels waar mensen zich verscholen houden. Ze komen te voorschijn om eindelijk de medische zorg te ontvangen die ze zo lang niet hebben kunnen ontvangen. Dit raakt me tot op mijn botten! Wat ben ik blij om hier te werken ook al is het soms heel erg zwaar.
Ondertussen ben ik hier hard aan de slag met de verdere voorbereidingen voor de nieuwe basis, en bovendien ben ik nu de backup voor de veiligheid van de ploeg aan deze kant van het front. Want we blijven natuurlijk gewoon doorwerken in alle klinieken waar we tot nu toe al waren of net (weer) begonnen zijn. Never a dull moment want vandaag is er ook nog eens cholera geconstateerd bij een patient in ons ziekenhuis en dus hebben we gelijk een ploeg gemobiliseerd om het kleine cholerakampje wat we al hadden bij het ziekenhuis uit te breiden en van medische staf en schoonmakers te voorzien! Ik ben in mijn element en vind het heerlijk om met vele vele dingen tegelijkertijd bezig te zijn..bovenal omdat ik bij alles wat we hier met elkaar als ploeg doe..constant voel dat we een verschil maken.. dat we helpen waar we kunnen om het leven een beetje meer draagbaar te maken..

20.1.08

En toen was er chirugie..en alles wat daar aan vooraf ging…

Afgelopen donderdag heeft ons team de eerste keizersnede in St. Benoit verricht..een mijlpaal!! St. benoit was een clinic opgezet door missiezusters die weg zijn gegaan in het najaar toen de gevechten hier opnieuw zijn begonnen. Wij zijn er eerst begonnen met basic healthcare maar zijn ons programma gaan uitbreiden. Op de avond van Kerst belde de head of mission dat we chirurgie gaan starten in St benoit en nu een paar weken later is het zover.. In de tussentijd hebben we keihard gewerkt: de kliniek is nu een ziekenhuis met watervoorziening, een voedseldepot, een keuken, een wastezone.. dat alles heb ik samen met een ploeg timmermannen en een geweldige chauffeur gebouwd. ‘Ménusiers sans Frontieres’ noemen we nu de timmerwerkplaats waar we aan de lopende band meubels voor de operatiekamer, het lab en de keuken hebben gebouwd! (vertaling: timmerlieden zonder grenzen) En s’avonds tijdens de ‘nightshift’zetten de bewakers vervolgens de meubels in de vernis, zodat ze de volgende dag in het ziekenhuis staan… Wat een geweldige ploeg mensen! In korte tijd zie je de kliniek transformeren in een ziekenhuis en dat is geweldig! Een dokter en 2 chirurgen zijn gekomen en een laborant om het lab op te zetten.. Regelmatig flitste het door mijn hoofd wat een enorme geoliede machine MSF is.. binnen no time komen er volledige ‘chirurgische kits’ per auto het project binnen met alle instrumenten, sterilisatie-apparatuur, lampen, enz..
De veiligheidssituatie is hier ondertussen behoorlijk instabiel en ondanks de ellende die ik meemaak, zie en hoor flitst er elke dag wel een keer door mijn hoofd..’wat heb ik een geweldige baan!’ De sfeer in het project is enorm goed.. national staf en expats met elkaar, de schouders eronder, gericht op één doel: gezondheidszorg brengen aan een bevolking die al zo lang in barre omstandigheden en onveiligheid leeft. De dankbaarheid is ontroerend… als we per auto naar het ziekenhuis gaan stoppen oude vrouwen, beladen onder een zware lading, slaan hun handen ineen en roepen lachend..’asanti sana mzungu’ (dank je wel, witte) En we gaan door.. door met het uitbreiden van onze mobiele klinieken in de bush om echt bij de mensen te komen die weggevlucht in de bush zitten en tevoorschijn komen op het moment dat ze een MSF landcruiser zien aankomen..

1.1.08

De Nkunda Road Show

… ofwel oud en nieuw in Kichanga. Allereerst wil ik iedereen een heel goed 2008 toewensen met open vizier en oog voor alle mooie dingen die er òòk in deze wereld zijn! Oud en nieuw is in DRC belangrijker dan Kerst hoor ik van veel lokale collega’s.. er wordt niet slechts 1 nacht feestgevierd maar het gaat door tot 4 januari.. je moet nieuw het nieuwe jaar binnengaan en daarom werden er de laatste dagen opeens overal op straat nieuwe t-shirts, broeken en pagnes (stof met afrikaanse print) verkocht.. Na een dag hard werken aan het implementeren van een chirurgisch programma en het omvormen van de kliniek St. Benoit tot een ziekenhuisje, zijn we lekker op onze veranda een biertje gaan drinken, kletsend, genietend van de zonsondergang.. Rond een uur of zes hoorden we dat Nkunda s’avonds een ‘manifestatie’ zou houden op de rondelle.. dat is een soort kruispunt zo’n 25 meter van ons huis. De afgelopen tijden worden er regelmatig bijeenkomsten georganiseerd voor de bevolking door Nk en ze worden ‘eglises’ genoemd, kerkdiensten.. De rotonde was een poosje afgezet om de bijeenkomst voor te bereiden: grote houtblokken voor een kampvuur. De avond hebben wij doorgebracht met het eten van tosti’s met verse tomaat (zeer zeer zeldzaam hier) en een glas wijn bij kaarslicht op de veranda! Even hadden we allemaal onze twijfels of we wel wakker zouden kunnen blijven tot middernacht aangezien de gemiddelde tijd dat wij naar bed gaan een uur of half negen a negen uur is.. en we staan rond zes uur dan weer op.. maar dit terzijde.. Voor de gelegenheid was de dorpsgenerator aan zodat de drinkkotje hun muziek de avond in konden strooien.. Toch was de straat bijna uitgestorven vanaf een uur of acht.. maar het schijnt dat de meeste mensen thuis zijn en vervolgens naar hun kerk gaan. Tegen een uur of tien hoorden we opeens een wel heel goede geluidsinstallatie.. een geluidstest of de microfoon en zo wel werkte.. en toen werd de titel van deze blog geboren..Ik zei: wauw een soundcheck voor de grote Nkunda Road Show.. en dan gaat je fantasie natuurlijk snel aan de haal met hoe zo’n show er uit zou kunnen zien en wat er dan allemaal gebeurt.. door mijn fantasie flitsten ‘emiel ratelband-achtige’ peptalk bijeenkomsten in Congoleze setting.. Tegen een uur of half elf hoorden we mensen zingen..echt heel erg mooi.. een koor met een meeslepend ritme.. het is een aparte ervaring..om een soort ‘hoorspel van een congoleze oudjaarsnacht te horen.. ons uitzicht is een overweldigende sterrenhemel en verder de muren rond ons huis en het zwart van de nacht.. Maar vanaf ons opritje net buiten de poort kunnen wij precies de rondelle zien en dus gingen we even kijken.. er brandde een kampvuur en een niet al te grote groep mensen zongen.. Onze bewaker vertelde dat de manifestatie als doel heeft om de Demonen die in de Nhunde tribe zijn weg te jagen zodat iedereen van alle tribes weer samen kan leven.. Dit is een land waar sterk wordt geloofd in exorcisme, voodoo en alles wat wij afschilderen als bijgeloof en waar kannibalisme plaatsvind.. waar mensen vol overtuiging vertellen dat mensen van de Nhunde-tribe in staat zijn om ‘naakt op een rieten mat naar Bukavu te vliegen’ maar dat het soms gebeurt dat de brandstof op is en dan storten ze in Goma neer..’
De prachtige gezangen en meeslepende muziek is de hele nacht doorgegaan.. Vlak na middernacht arriveerde Nk op de rondelle en als een ware dominee sprak hij de kleine menigte toe.. Alle mensen van Kichanga waren uitgenodigd om naar de manifestatie te komen, maar uiteindelijk zagen wij van een afstandje slechts zo’n 60 mensen zingend en dansend het nieuwe jaar in gaan.. Een uurtje later ben ik op de steeds meer opzwepende klanken heerlijk aan mijn eerste nacht in 2008 begonnen.. Liefs. Martine