Een persoonlijk verhaal: ode aan de goede mensen!

Vier weken geleden begon ik met de rehabilitatie van het ziekenhuis in Mweso. Een grote klus, met veel constructie, die nu geklaard is. Ik wist dat één van onze guards altijd als timmerman en superviser binnen constructie heeft gewerkt en dus heb ik hem gevraagd om mijn rechterhand in Mweso te zijn. Een geweldige samenwerking waarbij ik de ontwerpen maakte, antwoorden gaf of technische vragen en Boaz zorgde dat de enorme ploeg werkmannen (die voornamelijk swahili praten) dit alles uitvoerden. Het was een enorm gelijkwaardige samenwerking met over en weer suggesties en leren van elkaar. Echt heel bijzonder!
Je brengt veel tijd met elkaar door en zeker in alle ritjes per landcruiser op en neer praat en lach je heel wat af. Boaz is 33 en al behoorlijk lang getrouwd. Zijn vrouw komt altijd naar de basis als hij werkt om hem wat te eten te brengen. Het is absoluut geen verstandshuwelijk en je ziet de wederzijdse liefde! Boaz heeft geen kinderen en dat is hier op die leeftijd voor een afrikaanse man een behoorlijke schande, een taboe.
Je bent geen echte man als je op je 33e nog geen kinderen hebt… (…)
Vanochtend zijn we heel vroeg vertrokken (6 uur) en terwijl de mist tussen de groene heuvels langzaam oplostte door de pril doorbrekende zonnestralen, praten boaz, de chauffeur en ik over van alles en nog wat en onder andere over relaties in Europa en hier en de verschillen in cultuur. Opeens begon Boaz zijn persoonlijk verhaal te vertellen over de reden van zijn kinderloosheid wat tot nu toe een mysterie was. Dat zijn vrouw geopereerd is aan haar eileiders en sindsdien maar niet zwanger wordt.. dat ze nog steeds onderzoeken doen om te kijken of er niet toch een mogelijkheid is om zwanger te worden en dat ze de hoop nog niet hebben opgegeven..
‘Hoe zien vruchtbaarheidsonderzoeken er uit in een door oorlog en geweld verslonden land, waar een zeer groot deel van de bevolking geen toegang tot gezondheidszorg heeft?’, schiet door mijn hoofd. Hij vertelt dat na de operatie niemand naar het ziekenhuis is gekomen om zijn vrouw te bezoeken. Dat hij zwaar onder druk wordt gezet door familie en vrienden om een nieuwe vrouw te zoeken en daar kinderen mee te krijgen. Ik vraag hem of hij daar over denkt en Boaz antwoordt: ‘Nee, ik geloof niet in polygamie (wat hier een normaal fenomeen is) en bovendien: ik hou van haar en blijf bij haar!
De chauffeur reageerde op een prachtige manier en toonde al zijn steun voor boaz. Het was echt heel ontroerend. Wat een geweldige man en vrouw..die zoveel sociale druk weten te weerstaan simpelweg omdat ze van elkaar houden! Leve de liefde! Laat de liefde maar eens flink huishouden in dit land om alle wonden te helen! Leve mensen zoals Boaz en Boaz (chauffeur heet ook Boaz): zij zullen een verschil maken!
Liefs, Martine