10.2.08

Paris – Pinga

Ik schreef al eerder dat het ons een week of 3 geleden eindelijk gelukt is om aan de andere kant van de frontlijn te werken waar we enorm blij mee zijn omdat ook daar de nood zeer hoog is. Elke week vertrekt er nu een team naar het noorden naar Pinga om daar in de regio 3 dagen lang mobiele klinieken te doen.. Afgelopen week ben ik meegegaan als verantwoordelijke voor de veiligheid en om natuurlijk hard mee te werken met het medische team.. Dinsdagochtend vroeg zijn we met 3 auto’s richting het noorden vertrokken.. de medisch coordinator die een week op bezoek is in ons project, 2 verpleegkundigen, 3 chauffeurs en ik. Na 2 uur rijden bereikten we de frontlijn en nar een kort gesprek met de commandant konden we door.. in Kalembe heb ik vervolgens met de commandant van ‘het andere front’ gesproken en ook hij vertelde dat de weg veilig was om door te rijden naar Pinga… Een groot avontuur.. een modderpad met grote gaten omgeven door oerwoud en metershoog olifantengras.. meekronkelend met een rivier die zich een weg snijdt tussen de heuvels door.. ontzettend mooi. Onderweg zijn we in de kleine nederzettingen gestopt om de dorpshoofden te vertellen op welke dag we waar een mobiele kliniek houden en om dat door te geven aan de bewoners.. De weg is slecht en op sommige plaatsen heel slecht.. we moesten een aantal bruggen over..nou ja.. brug is een groot woord: boomstammen over een rivier.. de ene chauffeur helpt de andere om de auto er overheen te loodsen.. eerste de stammen rechtleggen en dan heel voorzichtig er over terwijl je het droge hout onder het gewicht van de auto hoort kraken..Geweldig! Onderweg passanten op weg naar hun akkers of beladen onder hout afgewisseld met veel te jonge jongens met veel te grote wapens.. De rebellen aan deze kant zijn duidelijk jonger (ik schat zo tussen de 12 en de 16) en dragen ofwel uniformen ofwel legerbroeken met sport t-shirts en het haar lang in een soort van rasta-dracht… Na in het totaal zo’n zes uur rijden over een steeds smaller wordende weg opent het lanschap zich opeens weer en rijden we Pinga binnen.. een wat groter dorp waar ooit de missie zeer actief was..gezien het enorme ziekenhuis wat tegen de heuvels opgebouwd ligt en de enorme kerk… We ontmoeten de autoriteiten die heel blij zijn om ons weer te zien wat erg fijn is. De nachten zullen we doorbrengen in een huis bij het ziekenhuis wat ooit in de jaren 30 schat ik zo prachtig moet zijn geweest en nu nog steeds prima is al de tand des tijds duidelijk zichtbaar… 4 vrouwen uit Pinga staan klaar om eten voor ons te gaan kopen en s’avonds voor ons te koken.. De omgeving is magisch… ik deel mijn blijdschap met de staf en voor we het weten komen we tot de conclusie dat we in Paris zijn..Paris-Pinga is geboren! Nu aan de slag s’middags doen we een mobiele kliniek in een klein kliniekje in Pinga: 1 chauffeur doet de malariatesten, de andere weegt de kinderen en meet de temperatuur en een derde doet de registratie, 2 verpleegkundigen doen de consultaties en ik doe de apotheek zittend op een steen achter onze grote ijzeren box waar de medicijnen in zitten prepareer ik de zakjes medicijnen die worden voorgeschreven.. een jongen uit Pinga helpt me door aan de patienten te vertalen hoe ze de medicijnen moeten gebruiken en voor hoeveel dagen… Dit doen we op verschillende plaatsen 3 dagen lang buiten in palavelhutjes of half afgebouwde structuren.. Met ons kleine team doen we 400 consultaties.. Half zeven s’avonds komen we ‘thuis’ waar de ‘mama’s’ons opwachten met rijst, fufu, kip en… ananas!! En terwijl de geluiden van de bush steeds sterker worden naarmate de totale duisternis komt duiken we op onze campingmatjes om de volgende dag om 6 uur weer verder te werken.. Fantastisch; dit is wat MSF is.. dit is gezondheidszorg brengen waar niemand anders het brengt.. Op de 2e dag sprak ik uitgebreid met de adminstrateur du territoire ( de autoriteit die de congoleze regering vertegenwoordigt) en dat was zeer bijzonder. Hij zei: Wij zijn er van doordrongen dat MSF de eerste is die naar ons toe zijn gekomen en dat jullie blijven komen, dat jullie er voor onze zieken zijn..dit vergeten we nooit meer.. Ik dank jullie voor jullie transparantie en voor jullie trouwheid…Nou daar werd ik wel even stil van.. Donderdag tegen zes uur s’avonds kwamen we weer terug op de basis.. auto’s zwart van de modder.. en wij moe maar vol van energie van het werk wat we met elkaar hebben verzet.. Paris – Pinga; Geweldig!
Liefs, Martine

3 Comments:

At 7:38 PM , Blogger Unknown said...

Hi Martine, Great blog - keep up the good and important work in the DRC! Susan (currently UNICTR Tanzania, ex-Netherlands)

 
At 8:52 PM , Blogger henk said...

He Martine!!! Goh! Dit is echt heel erg raar: ik zat net bij mijn lokale snackbar een artikel te lezen over 'kerst tussen de kogels'of zoiets in de Nieuwe Revu; en toen zag ik jou naam staan en jou foto. Ik herkende jou meteen van de CSG in Emmeloord. We hebben nog samen in ' de gelaarsde kat gespeeld.' Maar das heel erg lang geleden. Zo. ik heb respect voor je dat je aan het front werkt. Ik heb zelf best wat in Afrika gereisd (Kenia, Tanzania, Lesotho, Zuid-Afrika (nep) en Uganda. Ben een paar keer bij vrienden langsgeweest die voor o.m. eerst voor Memisa werkten aldaar. In Uganda aan de westgrens ook kennis gemaakt met het leger van de heer. Dat kan best wel afstompen aan de ene kant. Aan de andere kant ben ik echt van Afrika gaan houden.
Maar hoe gaat het met je? Hoe ben je daar terecht gekomen? En wat doe jij daar precies (ik heb net nog maar een stukkie gelezen; en ga straks nog wel wat meer lezen; want ik ben erg benieuwd! Ik snap heel goed dat iemand wegwil uit Emmeloord...maar wat ben jij eigenlijk daarna gaan doen?

groet,

Henk

 
At 2:03 PM , Blogger Martine said...

Hallo Henk, wat de nieuwe revu al niet teweegbrengt..;-) Ik ben eeven eenweekendje aan het bijkomen in een omgeving waar wel een goede internetverbinding is ik zou je graag willen mailen..maar heb niet zo'n zin om mijn emailadres hier openbaar neer te zetten (is een werk mailadres) mijn ouders wonen echter nog steeds in emmeloord en er is geloof ik maar 1 flokstra in emmeloord dus je kunt hun bellen voor mijn mailadres. Ik zal hun een mailtje sturen om te zeggen dat het OK is.. groet, martine

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home