Schoonheid en pijn..een dunne grens

Schoonheid en pijn liggen dicht bij elkaar… dit heb ik al wel eens vaker gedacht: dat er soms slechts een dunne grens is tussen deze twee uitersten en vandaag schoot het opeens weer door me heen..Vandaag ben ik naar 2 klinieken geweest waar we ‘vroeger’ een volledig programma draaiden en waar we nu weer sinds kort kunnen werken als mobiele kliniek. Het is pijnlijk om te zien dat al het werk wat we hebben gedaan, voor de gevechten uitbraken, zo goed als verdwenen is. De eerste kliniek in Bukama is 2 keer geplunderd en voor veel dingen kunnen we opnieuw beginnen. Het mooie was dat de apotheek al die tijd heel goed afgesloten was..Zo goed zelfs dat ik samen met een chauffeur het slot heb staan open breken om vervolgens de grote voorraad medicijnen en 12 matrassen terug te vinden: Geweldig!
De reis naar de kliniek toe was echt een combinatie van schoonheid en pijn…het was een prachtige zonnige dag en de natuur is overweldigend mooi.. er zijn bomen vol met grote rode bloemen.. echt heel mooi. Het Trieste en pijnlijke is echter dat het grootste deel van de mensen zijn verdwenen.. Mweso ooit zo vol van mensen en bedrijvigheid bestaat nu uit lege huizen met hier en daar wat mensen en verder wat militairen.. Waar is iedereen gebleven? De voormalige vluchtelingenkampen waar we latrines en douches hebben gemaakt zijn zo goed als leeg.. mensen zijn de bush in gevlucht of richting Goma.. Aan de ene kant zie je het leed op de gezichten van mensen en aan de andere kant staan de kinderen zwaaiend en dansend langs de weg… ‘mzungu! Mzungu!’ Je merkt dat mensen echt blij zijn om een auto van MSF te zien en dat is fijn.
In Bukama heb ik geïnventariseerd wat we logistiek moeten doen, ik heb een inventarisatie van de medicijnen gemaakt. Vervolgens zijn we doorgereden naar een kliniek in Kashuga.. door de frontlijn.. we hebben de militairen geïnformeerd dat we gingen werken in Kashuga en dat was goed.. Kashuga was een shock om te zien… een vervuild kliniekje met heel veel mensen die zorg nodig hebben.. Wat een verschil met ‘vroeger’. We hebben letterlijk puin geruimd..en gekeken wat er nog in tact is. Er was een zwaar ondervoed kind en het medisch team heeft besloten om moeder en kind mee te nemen naar Kichanga. Daar is een therapeutisch voedingscentrum opgestart door Save the Children. Het kindje van 2 was er erg slecht aan toe. Het jammerde toen hij samen met zijn moeder in de auto ging. Je wordt er echt stil van als je zo’n kindje ziet, totaal opgezwollen van de hongeroedeem. Na 10 minuten rijden door het overweldigende mooie landschap besefte het kindje blijkbaar dat het autorijden heel erg leuk vindt… en opeens begin het zwaar ondervoedde kindje te zingen en het bleef zeker een half uur zingen.. Ik kreeg er echt tranen van in mijn ogen.. Schoonheid en pijn.. het ligt soms dicht bij elkaar!
Liefs, martine