Wat je raakt

Ben nog steeds aan het werk in Bukavu.. met veel plezier maar toch zeker ook met mijn hoofd in Kichanga. Gister is er gevochten in Kichanga. Het is zo dubbel..aan de ene kant wil ik daar nu zijn..ook al weet ik dat de situatie op dit moment te onveilig is om daar te kunnen werken..
Hier ben ik lekker aan de slag..Gister bijna de hele dag chauffeurs getest en een hele goede nieuwe gevonden! Verder vordert de garage die we bouwen gestaag. Zo kunnen we ook gewoon het onderhoud van de auto’s doen als het regent.. Op dit moment is het regenseizoen aan het naderen. Ook de internationale bestelling voor medicamenten voor de komende 4 maanden is zo goed als af en ligt nu ter controle bij het coördinatieteam. Kortom het gaat lekker binnen de afdeling logistiek in Bukavu.. Als loggie sta je vaak iets verder af van de reden waarom wij hier werken als MSF.. je regelt alles om het medische team te ondersteunen in hun werk maar je hebt niet de dagelijkse confrontatie en het dagelijks contact met de mensen die door ons geholpen worden.. Ik denk dat je als loggie er energie in moet steken om wel die verbondenheid te hebben ook om te voorkomen dat je je in een wereldje gaat begeven met de naam ‘logistiek zonder grenzen’. In Liberia ging ik zoveel mogelijk naar klinieken en naar het ziekenhuis en ging dan soms met onze arts mee op ronde, heb een aantal operaties bijgewoond.. om echt te zien wat we doen en dus zo verbonden te blijven met (zoals dat dan heet) de ‘beneficiary’. Als ik een logistiek klusje in het ziekenhuis had ging ik vervolgens even op bezoek bij wat patiënten of even langs de kraamkamer.
Hier heb ik tot nu toe nog geen tijd gehad om mee te gaan naar de verschillende ziekenhuizen en klinieken, maar ga dat volgende week zeker doen. Maar ook door verhalen van mijn medische collega’s blijf ik verbonden en ik loop nu al een aantal dagen met een beeld op mijn netvlies van een situatie die ik heb gehoord, maar niet gezien.
Zoals ik al eerder vertelde hebben we hier een heel groot HIV/AIDS programma. Ik hoorde eind vorige week dat er een moeder met haar kind van 5 maanden in het ziekenhuis ligt.. de baby is ook besmet met het HIV virus en is al in een gevorderd stadium van deze afschuwelijke ziekte. Van de week vertelde onze dokter na de lunch dat de baby is overleden en dat de moeder haar kind weigerde los te laten.. dat ze haar kind in haar armen geklemd hield..niet los kòn laten.. Ik heb het niet gezien maar toch brandt dit beeld op mijn netvlies.. en het raakt me behoorlijk.
Vanochtend vroeg is er een auto vertrokken om een ernstig zieke man naar zijn dorp terug te brengen om in zijn eigen omgeving te kunnen sterven.. Zijn caretaker (=iemand die de patiënt eten geeft en wast e.d.) is zijn dochtertje van 9.. Haar moeder, zijn vrouw is een jaar geleden overleden aan Aids. Sophie, het prachtige meisje van 9, is de oudste van 8 kinderen en is dus nu aan de zijde van haar vader totdat ze ook hem verliest.. De man lag op een matras achter in de landcruiser.. mager en heel ziek.. En als je dan zo naar Sophie kijkt..met al een veel te volwassen blik in haar ogen (volgens onze westerse maatstaven) dan voel je toch wel tranen.. Er lopen waarschijnlijk vele duizenden Sophies rond op dit continent.. en we konden niet voorkomen dat deze man gaat sterven en dat Sophie en haar broers en zusjes wees worden.. maar ik ben blij dat we in ieder geval dit gezin nog even kunnen herenigen en ze naar hun huis kunnen brengen..
Er gebeuren echter ook prachtige dingen: gisteren hoorde ik dat een meisje van 18 dat al drie maanden in coma lag is bijgekomen.. en ze kan praten en ook haar lichaam bewegen! Wat een geweldig nieuws!! Daar word je toch helemaal blij van!
Liefs, Martine