Onverwacht in Nederland

Het lijkt wel een film… als ik zo terugkijk op de afgelopen 2 weken. Ruim 2 weken geleden zijn we als team vanuit Kichanga naar Goma gegaan voor ’t weekend. Op de maandag is het medische team gebleven en zijn de loggies in Goma gebleven om de LOGdays bij te wonen. Dit is een 2 dagen durende vergadering met alle logistiekers uit de missie en de Logistiek coördinator. Dit was erg zinvol.. nieuwe regels voor het bestellen van de medicijnen doorgenomen, werk op alle gebieden uitgewisseld en van elkaar geleerd en natuurlijk hartstikke gezellig om als loggies met elkaar een biertje te drinken en over de verschillende projecten te kletsen. Tijdens deze vergaderingen begon ik buikpijn te krijgen die uiteindelijk zo heftig werd dat ik toch maar naar een dokter ben gegaan.. Op vrijdag 17 augustus ben ik naar Nairobi gevlogen en door de medisch coördinator van het team daar vergezelt naar het ziekenhuis waar ik op zondag geopereerd ben: blinde darmontsteking.. Shit!! De eerste dag na de operatie was ik nog heel optimistisch en dacht dat ik wel een weekje kon bijkomen in Goma om dan weer naar kichanga te vetrekken.. maar dat bleek tegen te vallen. Je hebt gewoon tijd nog om van zo’n ingrijpende operatie bij te komen en daarom is besloten dat ik afgelopen zaterdag naar Nederland ben gevlogen om te herstellen… Omdat ik de afstanden op de vliegvelden niet kon overbruggen werd ik in ’n rolstoel gereden… vreselijk! De crew van de KLM was geweldig en hebben in het bomvolle vliegtuig een fijn plekje voor me gemaakt: één van hun stoelen met daarvoor hun koffers zodat ik mijn benen lekker neer kon leggen.. Echt schatten van stewardessen die me helemaal hebben vertroetelt..Speaking of crew… wat werk ik toch voor een geweldige organisatie… zoals als voor me geregeld was is echt geweldig. Het MSF Nairobi team behandelde me echt als een collega en kwamen geregeld langs in het ziekenhuis en dat maakte het echt allemaal een stuk minder zwaar.. het enige waar ik me bezig hoefde te houden is herstellen en de rest werd voor me gedaan! Hierbij wil ik dan ook iedereen bedanken: MSF Goma, MSF Nairobi, MFS hoofdkantoor, de collega’s uit de Somalië-missie en DRC- missie en natuurlijk mijn vrienden en lieve familie! En daar zit je dan opeens weer in Nederland.. goed voor het lijf, maar raar voor het hoofd. In mijn hoofd wil ik werken, maar mijn lijf kan dat nog niet.. Ik denk voortdurend aan ‘mijn’ project.. hoe zal het daar nu gaan.. is het kantoor al verhuisd naar de basis? Hoe gaat het met de vluchtelingen en de klinieken? Zou het gelukt zijn om de bestelling van medicijnen voor de komende 4 maanden rond te krijgen.. tuurlijk lukt dat allemaal..want iedereen is gelukkig vervangbaar..maar ik had het zo graag zelf gedaan.. Ik heb het zo naar mijn zin in Kichanga en barst van de ideeen en waar ik allemaal aan wil werken en dat kan nu dus niet.. Tja geduld is nooit mijn sterkste kant geweest.. Zeker als je weet dat er nieuwe idp’s (inlandse vluchtelingen) binnen komen en er zoveel werk is.. best frustrerend… maar goed: ik weet dat ik hopelijk binnenkort weer terug vlieg en weer lekker aan de slag kan.. Ik zal mijn tijd hier gebruiken om wat foto’s van het project in mijn blog te zetten en wat extra verhalen te vertellen waar ik nog niet aan toe was gekomen in het project.. Binnenkort zal ik jullie een kijkje in één van de vluchtelingenkampen proberen te geven… Liefs, M