In Kichanga..

Lieve allemaal,
sinds donderdag eind van de middag ben ik in mijn nieuwe woon en werkplaats: Kichanga. De weg van Goma hier naartoe was echt prachtig.. al snel hield het asphalt op en reed ik weer op een dirtroad kronkelend door de groene heuvels en bergen.. af en toe een klein dorpje met hutjes met rieten en verder vooral heel veel groen… van die vergezichten waar je een lichte mist tussen de heuvels ziet hangen, echt prachtig. Kichanga ligt op een soort hoogvlakte, omgeven door heuvels. De aarde is zwart (vulkanisch) en kichanga… nou Sanniquellie in Liberia was een “luxe” plaats vergeleken bij kichanga…! De huisjes zijn hier van hout met zinken of rieten daken. En het dorp is een nederzetting langs de hoofdweg… En aan die hoofdweg staat 1 stenen huis met 2 verdiepingen en een muur er omheen.. en daar wonen en werken de MSF-ers! Het huis is niet te groot, en op dit moment hebben we een kantoor in onze woonkamer.. Maar we hebben er een gebouw bijgehuurd en daar zijn we nu volop bezig om dat om te toveren in kantoor en op slagruimtes: de basis. Hier in “het huis” hebben we buiten een keuken en wordt er op houtskool gekookt. Mijn kamertje is ongeveer 2 bij 3mtr.. Het is allemaal behoorlijk primitief… maar ik denk dat ik hier een hele geode tijd ga hebben.. Er liggen Bergen werk op me te wachten en de eerste 3 maanden ben ik samen met nog een loggie.. hij is civiel ingenieur en concentreert zich op alle water en sanitair en bouw werkzaamheden en ik ga voor alle andere zaken het MSF-systeem invoeren en opzetten: de bevoorrading en auto’s en financien en de nieuwe basis.. Het is goed dat we met zijn tweeen zijn want dan kunnen we dit project eindelijk in zijn grodnvesten gaan zetten.. je merkt aan alles dat het project er nog maar net is en dat ze tot nu toe met te weinig mensen zijn geweest…
Foto’s bij mijn dagboek zal vrees ik zeer beperkt worden, vanwege de sateliet-verbinding die we hebben..maar vooral vanwege het feit dat je hier geen foto’s kunt maken waar uniformen op staan.. en tot nu toe heb ik nog geen straatbeeld zonder uniformen gezien… alles zie je hier: rebellen, “officiele militairen” en VN militairen.. Ik heb zelfs al voor het eerst een kindsoldaatje gezien… helemaal alleen in de heuvels..een jonegtje van een jaar of 8 met een geweer op zijn rug…heel onwerkelijk om te zien: aan de ene kant de onschuld van een kind..maar dan wel met geweer. Ik voel me hier nog helemaal veilig. Ik ben Vrijdag gelijk vol aan het werk gegaan op de neiuwe basis en ga vandaag (Zaterdag) voor het eerst naar een aantal vluchtelingenkampen toe. Mijn nieuwe collega’s zijn aardig: een amerikaanse verpleegkundige en een keniaan die ook verpleegkundige is. Daarnaast is er nu tijdelijk iemand van het hoofdkantoor met 25 jaar ervaring als projectcoordinator en dus nog een loggie voor 3 maand. In augustus komt onze definitieve projectcoordinator en er komt nog een humanitarian affairs officer. Ik merk dat ik nu echt ervaring heb..ben niet echt “overwhelmed” en zie gelijk waar mijn werk ligt en hoe ik het ga aanpakken en dat is heerlijk…ben helemaal niet nerveus en onzeker zoals in het begin in Liberia.. Ik weet al hoe ik hallo zeg in het Swahili en als ik van huis naar de basis loop dat wandelen de buurtkindertjes al met me mee en praten we een beetje frans en vooral veel met handen en voeten en een grote glimlach! Ik denk dat ik het hier goed zal hebben!!
Liefs, m