out from Nimba

Nog 1 uur ben ik met het internet verbonden en dan gaat de satelite ontvanger down!

Gisteren ben ik met al mijn staf wat gaan drinken na werktijd, als een persoonlijk afscheid. Ben overladen met warme woorden en complimenten… de (zeer ongeemancipeerde) mannen spraken hun bewondering uit.. dat hun eerste vrouwelijke boss en tevens laatste boss niet alleen een “smart lady” is maar dat ze ook nog eens heel sterk is en niet bang is voor vieze handen… en dat voor een white lady!!! Rebecca, een van onze koks, vertelde me dat ik haar voorbeeld ben als bewijs dat vrouwen hetzelfde werk kunnen doen als mannen en dat dit ook in Liberia moet gebeuren…. Wat blijkbaar iedereen het meest zal bijblijven (dat werd gezegd en bevestigd) is dat ze verbaasd zijn dat ik echt om mensen geef… dat als iemand ziek is of een sterfgeval in de familie heeft ik van me laat horen, naar ze toe ga… Voor mij is dit alles heel normaal, maar voor hun blijkbaar niet! Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden… nog 2 dagen en ik verlaat Nimba, waarschijnlijk voorgoed.. Aan de ene kant ben ik er klaar voor: het is goed zo, mijn werk hier zit er zo goed als op.. aan de andere kant heb ik mijn zorgen over de toekomst voor sanniquellie’s ziekenhuis en zou ik makkelijk nog een tijd kunnen blijven… Ik zal Nimba missen, het is onverwacht snel toch een soort thuis geworden.. Alle mensen die ik ken en groet als ik langs de mainroad loop. De bergen, bush en overweldigende schoonheid van ongerepte natuur, mijn locale collega’s… Ik laat een stukje van mijn hart achter in Nimba en ik neem een stukje Nimba mee in mijn hart!
Liefs, M