everytime we say goodbye...
Mischa is weg.. op weg naar Berlijn, terug naar zijn huis. En toen waren er nog maar 2 van het nimba-project.. Voel de tranen in mijn ogen branden.. ik mis hem. Het is een rare belevenis: maandenlang ben je naast collega's ook een soort familie en als dan het moment komt dat je dag zegt weet je niet of je elkaar ooit nog zal zien. Tegelijkertijd weet je ook dat je waarschijnlijk weer heel snel aan de nieuwe situatie went.. Een intense vluchtigheid zou een omschrijving kunnen zijn.. Mischa is een geweldige arts, totaal toegewijd aan zijn werk. En daarnaast was het heel erg fijn om hem te leren kennen en tijd met elkaar door te brengen.. Te geinen, te ouwehoeren, over het leven praten, elkaar opbeuren als het nodig was en niet te vergeten.. Mischa in actie zien in de operatiekamer! Gisteravond zijn we samen uitgeweest en hebben een "informele debriefing" over onze ervaringen in Nimba gehouden en vooral heel veel gefilosofeerd over de toekomst. Mischa het ga je goed en ik hoop je nog weer eens te zien! Dag Doc!Liefs, M
posted by Martine @ 3:57 PM
1 Comments
1 Comments:
Lieve Martine,
Ja, dat is het allermoeilijkste van het leven op projecten. Het steeds weer afscheid moeten nemen, net als je elkaar goed kent. Je weet zulke dingen van te voren, de ontstane vriendschappen zijn daardoor vaak heel intensief en dan voelt het zoals de Fransen zeggen "partir c'est mourir un peut" bij ieder afscheid. Als klap op de vuurpijl komt dan ook nog het moment dat je in het vliegtuig zit en afscheid neemt van het land waar je zoveel beleefde............. Heel veel sterkte, tot de laatste minuten toe.
Liefs en kus van Betty.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home