Een week in Kichanga…

Vandaag ben ik ruim een week in Kichanga. Het lijkt alsof ik hier al veel langer ben..ik ben sinds mijn eerste dag volledig aan het werk. Het is echt lekker om te merken dat nu ik op 2e missie ben alles al zo duidelijk voor me is. Ik ken het MSF system en weet dus hoe het moet en dat ben ik hier nu aan het implementeren. Onze nieuwe basis gaat met sprongen vooruit..alles is fris geschilderd, de electriciteit is aangelegd (nu nog wacht op een aggregaat) De antennas zijn opgezet, de nieuwe bewakers worden getraind in het communiceren per radio.. Ik heb mijn hele week doorgebracht in onze medische “warehouse”. Tot ik kwam stonden er overal dozen met medicijnen en iedereen pakte wat ie nodig had.. nu ben ik een volledig supplysystem aan het invoeren wat bij de basis begint…wat hebben we: oftewel ik zit hele dagen al onze medische producten te tellen en te registreren (300 verschillende artikelen) en voer het hele system. Morgen heb ik dat af en dan kan ik me op de rest focussen.. de financien, de personeelszaken, alle klinieken bezoeken..en vooral alles in kaart brengen wat we doen..er een systeem in aanbrengen en mensen daarop trainen..
En ondertussen zie ik kindertjes van een jaar of vijf in gescheurde kleren zo’n 15 kilo houtskool dragen naar weet ik hoe ver hier vandaan. De straat is gevuld met mensen zwaar beladen met van alles en nog wat op weg naar wie weet waar… gevuld met mensen die rondhangen..soms gevuld met militairen en rebellen en soms weer helemaal niet (en wat betekent dat dan) De mensen hier zien er somberder uit dan in Liberia.. je ziet meer leed op gezichten… Ik kan nu mensen in het Swahili begroeten en doe dat dus als ik op en neer loop tussen ons huis en de basis… en gelukkig komt er dan een glimlach op het gezicht van de mensen en wordt ik in het Swahili terug gegroet. Het is bizar om mee te maken hoe snel je intuitief aanvoelt wie je wel en wie je beter niet kunt groeten.. Ik groet vrouwen, kinderen, hele oude mannen en de buurjongens van onze basis…maar verder sla ik automatisch mijn ogen neer als ik politie, militairen, rebellen of mannen van mijn leeftijd tegen kom…heel vreemd het gaat automatisch maar ik voel dat dat beter is… Van de week zijn 2 dagen achter elkaar in het totaal 4 mensen beschoten door bandieten..30 minuten hiervandaan… Ik heb voor het eerst in mijn leven een man met een kogel in zijn been gezien… Op het moment supreme handel je en voel je niets en later kun je niet geloven dat je het hebt meegemaakt.. Maar ik ben blij om hier te zijn, ik geniet van mijn kleine gesprekjes met de kinderen op straat, ik geniet van mijn werk… omdat ik weet dat we mensen helpen die hun huis en haard hebben moeten ontvluchten… mensen die direct of indirect de dupe zijn van een ongrijpbare oorlog..een onzichtbare oorlog. Het is echter ook zwaar.. vooral fysiek.. het is kil en soms juist weer heel warm en s’nachts koud..we zijn allemaal verkouden en we leven vrij primitief.. maar het goed zo! Over een week of 2 hoop ik met het team ons kantoor naar de nieuwe basis te verhuizen en kunnen we een thuis maken van ons huis en dat is goed… Ongelooflijk: DRC (democratische republiek congo) is zo ontzettend mooi qua natuur en zou ooit een fantastisch vakantieoord kunnen zijn.. maar het is bedekt met een sluier van armoede, geweld en oorlogsleed wat hier al decennia woekert…O ja ik heb opnieuw een huisdier: in liberia had ik een kakkerlak en een kikkertje in mijn badkamer en hier heb ik een prachtige groene bidsprinkhaan in mijn kamertje.. Dit bericht schreef ik Vrijdag en inmiidels is het zondagochtend en hoera: de hele medische opslag is klaar…ik heb alle pillen geteld en geregistreerd en het MSF-systeem van verzoeken van de medici om medicijnen en het leveren door de logistieke kant ingevoerd en dat is heerlijk!!! Het was namelijk een monnikkenwerk!!! Morgen ga ik alle klinieken bezoeken en daarna alle overage logistieke zaken reorganiseren, zodat het voor ons allemaal veel makkelijker werken wordt!! Ik zou graag een fotootje sturen, maar helaas kan onze satelietverbinding dat niet aan. Ik kan wel foto’s vanuit Goma versturen, dus zodra ik weer een keer in Goma ben zal ik een serie foto’s sturen!! Heb het allemaal goed, ik denk aan jullie allemaal!
Liefs, M
PS. Grote dank aan Stephanie..die zorgt dat mijn verhalen op mijn blog terecht komen!! Dank je wel Stephanie!!