Van wie hou je en van wie niet?
Ik woon en werk hier nu zo’n 3 weken, In Kichanga, provincie Noord Kivu in de DRC… Voordat ik vertrok heb ik me ingelezen in de geschiedenis en in de veiligheidssituatie van dit enorme land…Maar als ‘na-oorlogse-generatie’kon ik me er niet echt een beeld van maken…zeker ook omdat alle oorlogen hier slechts mondjesmaat doordruppelen op onze westerse tv.
Toen ik in Goma aankwam heb ik een vier uur durende briefing over de veiligheid en geschiedenis van mijn huidige woon- en werkplek gehad… wat zeer verhelderend was.. tenminste als je als ‘n soort buitenstaander, rationeel naar ‘de situatie’kijkt.. Maar nu ik hier leef en werk brandt me één grote vraag op mijn lippen… Hoe weet je als je hier opgroeit wie je moet haten en wie niet? Ofwel van wie hou je en van wie niet? Er liggen hier veel verschillende groeperingen/partijen/stammen met elkaar overhoop en dat verandert ook regelmatig. Dus mijn vraag is: Hoe weet je hier wie je vijand is en wie niet? Ik bedoel als je hier opgroeit.. Is het zoals wij in het westen heel enthousiast woordjes als ‘papa’ en ‘mama’ en ‘lief’ en ‘bah’ en ‘’goed zo’ aan onze kinderen leren? Leren zo de kinderen hier wie ze moeten haten en wie niet? Werkt het zo? Ik bedoel er hier al decennia lang een ofwel zichtbare en soms onzichtbare oorlog bezig… dus verspreid over generaties…dus hoe leer je dat dan?
En tegelijkertijd zie ik de kinderen spelen… en lopen ze ‘n stukje met me mee, zowel nieuwsgierig als ‘n beetje bang voor de ‘Mzungu’ (= witte mens). En ja de kinderen hier werken vanaf het moment dat ze kunnen lopen, draaien mee in het huishouden (water halen, hout halen, houtskool dragen, herder zijn voor de koeien)…maar tegelijkertijd zijn het ook kinderen die spelen, die kind zijn en de wereld onbevangen tegemoed treden.. Maar als ik dan de jongens van ‘n jaar of 15 in uniform soldaat zie spelen… dan blijft de vraag op mijn lippen branden… wanneer verlies je je onbevangenheid en hoe weet je: Van wie hou je en van wie niet?
Liefs, M
Toen ik in Goma aankwam heb ik een vier uur durende briefing over de veiligheid en geschiedenis van mijn huidige woon- en werkplek gehad… wat zeer verhelderend was.. tenminste als je als ‘n soort buitenstaander, rationeel naar ‘de situatie’kijkt.. Maar nu ik hier leef en werk brandt me één grote vraag op mijn lippen… Hoe weet je als je hier opgroeit wie je moet haten en wie niet? Ofwel van wie hou je en van wie niet? Er liggen hier veel verschillende groeperingen/partijen/stammen met elkaar overhoop en dat verandert ook regelmatig. Dus mijn vraag is: Hoe weet je hier wie je vijand is en wie niet? Ik bedoel als je hier opgroeit.. Is het zoals wij in het westen heel enthousiast woordjes als ‘papa’ en ‘mama’ en ‘lief’ en ‘bah’ en ‘’goed zo’ aan onze kinderen leren? Leren zo de kinderen hier wie ze moeten haten en wie niet? Werkt het zo? Ik bedoel er hier al decennia lang een ofwel zichtbare en soms onzichtbare oorlog bezig… dus verspreid over generaties…dus hoe leer je dat dan?
En tegelijkertijd zie ik de kinderen spelen… en lopen ze ‘n stukje met me mee, zowel nieuwsgierig als ‘n beetje bang voor de ‘Mzungu’ (= witte mens). En ja de kinderen hier werken vanaf het moment dat ze kunnen lopen, draaien mee in het huishouden (water halen, hout halen, houtskool dragen, herder zijn voor de koeien)…maar tegelijkertijd zijn het ook kinderen die spelen, die kind zijn en de wereld onbevangen tegemoed treden.. Maar als ik dan de jongens van ‘n jaar of 15 in uniform soldaat zie spelen… dan blijft de vraag op mijn lippen branden… wanneer verlies je je onbevangenheid en hoe weet je: Van wie hou je en van wie niet?
Liefs, M
posted by Martine @ 11:23 PM
2 Comments
2 Comments:
Lieve Martine,
Dat antwoord zullen wij nooit te weten komen en het trieste van alles is dat wij ook niets kunnen veranderen aan de situatie daar wat dat betreft. Je kunt je inzetten voor alles wat op je pad komt, een medemens zijn voor de ander, maar veranderen kun je de situatie als Mzungu zeker niet. De stammenhaat zal je benauwen en daarom is het noodzakelijk in bepaalde landen een stukje gevoel uit te schakelen, weg te stoppen en ook niet naar boven te halen, want daar word je zo verdrietig van en verdriet is een slechte leidsman. Als je je gevoel "zijn gang laat gaan" kun je niet meer helder denken en je hebt je verstand iedere minuut nodig. "Huilen doe je later maar" zei ik vaak tegen mezelf en dat hielp mij, al zat ik ooit in een heel milde omgeving vergeleken bij die van jou. Dat "later" komt vanzelf, het liefst als je jezelf in een zeer veilige omgeving weet.
Heel, heel veel sterkte bij dit zo totaal andere project dan je vorige.
Ik denk aan je en bid voor je.
Liefs en kus van Betty.
Beste Martine,
Je kent me niet, maar via jouw stukjes leer ik jou een beetje kennen. Wij hebben kinderen geadopteerd uit Burundi en hebben met onze stichting Oogappel twee weeskinderprojecten in Bukavu en een projectje in Burundi. Daarom lees ik jouw bijdragen met veel belangstelling.
Je vroeg je af hoe mensen weten wie ze moeten haten. Omdat in ons gezin drie Tutsi zusjes zijn opgenomen vroegen wij ons soortgelijke vragen af. Tien jaar geleden kwamen onze jongenste dochter, toen 4 en 6 jaar. Drie jaar geleden is er een oudere zus toen 15 jaar (nu 18)terug gevonden, zij was in een ander vluchtenlingenkamp gevonden en bovendien als slaaf meegenomen als huisslaaf voor zijn gezin. Ik dacht dat zij Hutu's zou moeten haten, maar juist zij heeft ons geleerd dat alle mensen goede en slechte dingen doen. God zal later wel oordelen, aan ons mensen de taak ons vrede te maken en te houden. Geen wraak maar bouwen aan een goede toekomst. Zo staat de familie van mijn dochters in Burundi er voor. Terwijl de ouders van mijn dochters vermoord zijn en daarnaast nog heel veel andere familieleden.
Er is tegenwoordig contact tussen de leiders van onze projecten in Burundi en Congo. Terwijl zij vroeger elkaar zeer gewantrouwd zouden hebben, nu gaan zij bij elkaar logeren. Oppassen is het wel, ik heb 6 jaar geleden in de gevangenis gezeten in Congo, omdat de rebellen cq machthebbers iedere "buitenstaander" als potentieel gevaarlijk zien. Jij werkt voor een bekende organisatie, dus je loopt (veel) minder gevaar. Maar wat je schreef over dat je instinctief aanvoelt wie te groeten en voorzichtig te zijn, herken ik volledig.
Als je meer wilt weten moet je dat maar schrijven, ik ben bang je anders te overvoeren. Ik weet niet of je christelijk bent, maar ik denk aan je in mijn gebed.
Hartelijke groet,
Paulien Post
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home