….als het beestje maar een naam heeft…

De tijd vliegt hier voorbij… aan de ene kant lijkt het alsof ik hier al heel lang ben en aan de andere kant alsof ik er net ben… Het is weer een drukke week geweest. We zijn hier net met een bijna nieuw team aan het werk sinds een paar weken en we willen allemaal teveel in te korte tijd.. Het Mweso project is open sinds Februari 2007 en tot een paar weken geleden was hier een team van 2 personen aan het werk. 1 Verpleegkundige en 1 loggie/projectcoordinator.. nou diep respect voor deze mensen want wij zijn nu met 2 verpleegkundigen, 2 loggies (waarvan 1 tijdelijk tot eind augustus) en een projectcoordinator en vervelen ons geen moment. En natuurlijk een aantal congoleze collega’s. Goed we willen dus teveel in te weinig tijd en gisteravond hebben we besloten dat we misschien iets meer tijd moeten nemen om bepaalde MSF-systemen (zoals bevoorrading, consumptiecijfers, enz.)te implementeren. Dat geeft wat lucht aan ons allemaal en dat is fijn.
De medische store is nu helemaal op orde en volgende week verhuizen we de logistieke store vanuit het huis naar onze nieuwe basis… We hebben trouwens namen bedacht voor het huis en de basis!! Na lang brainstormen heet onze basis: Koko Base (ben nu even de swahili-betekenis van Koko vergeten, maar dat houden jullie tegoed..) En ons huis heet: Chukudu (uitspraak: tjoekoedoe), dit is het eerste woord wat ik in het swahili leerde..en het is een voertuig..te weten een soort houten step..echt geweldig om te zien en hier wordt de Chukudu heel veel gebruikt voor de zware transporten.. Als ik het over een paar maanden misschien wat rustiger heb (in het weekend) wil ik zelf een chukudu gaan maken, hem wit schilderen en van een MSF-logo voorzien.. Dat is het grote plan!! En dan kunnen we hem in de tuin zetten of zo… of ik ga per chukudu van ons huis naar de basis!
Groot nieuw en gelukkig goed nieuws: Er dreigde een Mazelen epidemie uit te breken in ons werkgebied maar afgelopen week zijn er nog maar 2 gevallen geconstateerd, dus het lijkt erop dat het met een sisser afloopt. We waren klaar voor een ‘outbreak’ en hadden tenten uit Goma laten komen zodat we patienten zouden kunnen isoleren… maar gelukkig blijven de tenten voorlopig nog in de logistieke opslag liggen.
We hopen over een week of 2 het hele kantoor (wat nu in onze woonkamer is) naar Koko Base te verhuizen.. ben volop bezig om meubilair te laten maken door de lokale timmermannen en volgens mij krijgen we een fijne werkplek en een fijn huis! Nu ik het toch over namen heb… Toen we Koko base zo’n 2 weken geleden besloten te huren hadden alle ruimtes al namen.. Het schijnt dat het ooit een bordeel is geweest en er zijn dus heel veel kleine ruimtes..we hebben ze als volgt verdeeld:
Amsterdam = kantoor
Vatican City = medische store
Caracase = medische store
Colorado = medische store
Buenos Air = medische store
Tokyo = de vergaderkamer
Kingston = kantoor projectcoordinator en toekomstige human affairs officer
Madrid = radioroom
Quebec = de voeding store
Kichanga = de logistiek store voor de kleine dingen en gereedschap
Goma = de opslag voor de grote logistieke spullen zoals cement, tenten, enz
Dan zijn er nog 3 namen waarvan ik me nu alleen Kabul herinner en dit zijn slaapkamers voor het personeel dat uit Goma komt…
Toen ik begon te schrijven had ik geen idee voor een titel en wist ik niet dat ik op namen uit zou draaien… maar nu lijkt de titel me wel helder.. Voordat dit een veel te lang verhaal wordt wil ik nog afsluiten met 1 kort verhaaltje… Ik loop heel wat keren op en neer tussen de basis en het huis en ja je bent je dan weer zeer bewust dat je wit bent en nogal een bezienswaardigheid… niet altijd prettig..maar goed het hoort erbij.. Vanaf dag 1 kom ik elke keer een jongetje tegen die duidelijk geestelijk gehandicapt is..hij zit in gescheurde vieze kleren altijd op hetzelfde muurtje..ik groet hem iedere keer in het swahili en hij groet terug en salueert.. Vandaag had ik hem even niet gezien en opeens wordt ik aan mijn broek getrokken en zie ik een heel blij gezicht van het jongetje die enthousiast ‘Djamboo’zegt (=hoe gaat het). Ik werd er helemaal blij van en gaf hem een aai over zijn bol.. tot grote hilariteit van de inmiddels 30 omstanders.. Maar dat maakt mij niet uit.. Het jongetje is duidelijk een verschoppeling en ik hoorde gisteravond dat ie s’nachts tussen de geiten slaapt..zijn moeder wordt moe van hem..het jongetje is ongeveer 8 jaar… Een andere wereld! Ik zou hem zo graag iets te eten of zo willen geven.. maar weet dat dat niet kan omdat ik dan het hele dorp voor de deur heb staan… een aai over zijn bol en een lach is wat ik hem nu geven kan..en we worden er allebei blij van…
Liefs, M