Hoe woon je? Waar is je thuis?

Ik wilde al langer iets schrijven over wonen.. een huis hebben..en nu ik zo volledig onverwacht thuis ben is dit waarschijnlijk het moment om hierover te schrijven.. Ik ben hier aan het herstellen van een operatie in een mooi en fijn huis met een tuin waar ik doorheen kan wandelen en een heerlijke bank om op te liggen..een slaapkamer met een fijn groot zacht bed..in de buurt van familie.. keuze waar ik wil zijn. Geen vuiltje aan de lucht. Het liefste zou ik in Kichanga zijn, maar dat duurt nog eventjes..Keuze waar ik wil zijn
In het gebied waar ik werk is die keuze niet altijd aanwezig.. gaan gezinnen, mensen, kinderen op de vlucht omdat het in hun dorp niet meer veilig is.. veel mensen trekken de bush in om zich daar schuil te houden.. maar ook in de buurt van dorpjes bouwen mensen hun tijdelijke huis..
In één van mijn eerste weken in het project ben ik langs alle klinieken gegaan en ben ik naar een aantal vluchtelingenkampen waar wij werken geweest… Bij een vluchtelingenkamp denk je aan tenten of bouwsels van (vn) blauwe dekzeilen.. In onze regio zien de kampen er echter niet uit zoals we ze van de tv kennen.. ‘eendenkooien’ was mijn eerste reactie toen ik een kamp binnenliep, en ‘natuurlijke koepeltent’.. de mensen wonen hier in een huis van takken en gras.. bijna dierlijke holen.. Op de foto zie je hoe een huis er hier uitziet..wat je thuis is als je bent weggejaagd.. Het maakt diepe indruk om ondanks deze leefomstandigheden blije mensen te zien..voorla de kinderen en jongeren hebben toch een soort onbevangen vrolijkheid die bij hun leeftijd hoort ook al zie je als je goed in hun ogen kijkt dat ze veel teveel geschiedenis voor hun leeftijd in zich meedragen.. Hoe is dat moment als je beseft dat je weg moet gaan uit je vertrouwde huis? Je dorp? De plek waar alles bekend is? Jouw territorium? Ik weet hoe dat is maar toch ook niet…ik heb er zelf voor gekozen om mijn huis op te zeggen en dag te zeggen tegen familie en vrienden… maar het grote verschil is de keuzevrijheid…ik kan altijd weer terug, ik heb altijd een geborgen plaats om naartoe terug te keren (zoals nu, zo volledig onverwacht).. maar zij niet.. ze weten niet of ze ooit nog terug naar hun dorp kunnen keren, waar hun vrienden en vriendinnen zijn gebleven, of ze leven en ongeschonden zijn..wat de dag van morgen zal brengen.. Het is ongelooflijk om de kracht van mensen te zien! Wat zijn we toch een rare wezens.. vol van liefde en van haat, van overleving en van apathie.. van uitersten.. dat we door kunnen gaan tot we er bij neervallen…dat grenzen blijkbaar altijd kunnen worden opgerekt.. Het is zo dankbaar om iets te kunnen doen..iets te kunnen betekenen.. om latrines in de kampen aan te leggen en mensen te vertellen over de gratis gezondheidszorg die we in de klinieken bieden..voor iedereen.. ongeacht je achtergrond, je tribe, of het je thuis is of niet.. En dat valt samen als je met een groepje kinderen lacht en verbaasd naar elkaar kijkt en zonder woorden eigenlijk heel veel zegt. Ik geef vooral een ode aan de kinderen van de kampen over de hele wereld..de kinderen die water halen..de kinderen die blijven spelen..de kinderen die alle recht op een goede toekomst hebben! Liefs, M

De foto’s:
1. De meiden van Mweso I
2. Het kamp
3. De waterplaats van het kamp