18.11.07

Eindelijk terug in Kitchanga!

Gisteren was het dan eindelijk zover… ik ben terug naar Kitchanga gegaan. Het bleef spannend tot het laatste moment omdat er enkele gevechten aan de rand van Goma zijn geweest. Maar bij allebei de Roadblocks (van het Congoleze leger en van Nkunda) zijn we doorgelaten. Vanaf dat moment had ik bijna voortdurend een glimlach van oor tot oor. Van blij zijn om terug te gaan, van ontroering en van de schoonheid van de natuur.
Ik was bijna vergeten hoe ontzettend mooi het landschap van Noord Kivu is.. de weg door de groene heuvels, door de bossen, afgewisseld met akkertjes en dorpen en weilanden met de dikste koeien van Afrika (denk ik) De weg was een stuk slechter dan voorheen door de vele regen die hier gevallen is. Ik was steeds heel benieuwd hoe het zou zijn om deze weg weer af te leggen, zeker na alle gevechten die hier zijn geweest en nog af en toe plaatsvinden.. Zou ik veel ellende gaan zien, restanten van gevechten? Ik kon me er geen voorstelling van maken.. De realiteit bleek leegte te zijn.. een bijna uitgestorven gebied.. Normaal was er redelijk veel verkeer en bedrijvigheid langs de weg.. nu zijn we 2 vrachtwagens tegengekomen, een groep rebellen en verder af en toe een herder met zijn kudde koeien.. Echt heel surrealistisch..In de dorpjes die we passeerden waren wel mensen en riepen de kinderen, enthousiast zwaaiend als vanouds, Mzungu. (=Witte)
Op een bepaald moment reden we de bocht om en er doemde een heuvel op met honderden mensen op de top.. zijn dit nieuwe vluchtelingen? Zonder enige beschutting? Het was indrukwekkend om te zien.. Er was daar een voedseldistributie aan de gang (door World Food Programme).. even verder lag het nieuwe vluchtelingenkamp.. hutjes van riet en plastic tegen de heuvel aangeplakt zonder enige natuurlijke beschutting.. in alle kaalheid van het landschap daar.. In het kamp houden we sinds kort een mobiele kliniek, 2 keer per week. In het kamp heb ik eindelijk na zoveel tijd Innocent weer ontmoet, de logistieke assistent van het project. We vlogen elkaar in de armen. Hij heeft bergen werk verzet! Nu gaat hij tot half december op vakantie en is het ‘up to me’.. alles.. De enige logistieke staf die we hebben zijn chauffeurs en bewakers en voor de rest niemand.. Dit houdt praktisch in dat ik alle logistieke zaken organiseer maar ook zelf uitvoer.. met hulp van af en toe wat in te huren dagwerkers. (in Bukavu hadden we hier een staf voor van zo’n 30 personen..) Ik hoef me dus niet te vervelen!
In het kamp heb ik een korte overdracht gehad van innocent en vervolgens is hij naar Goma gereist en ik door naar Kitchanga.. Het was heerlijk om het dorp weer binnen te rijden.. Er zijn veel militairen en wat minder mensen dan normaal..maar het was gelukkig niet zo leeg als ik had verwacht. Op de basis was er een heel warm welkom van de guards en drivers en het expatteam. Eindelijk heb ik dan mijn project coördinator ontmoet!!! We hadden al veel gemaild maar elkaar nog nooit gezien.. Mijn kamertje met spullen was er nog. Het kantoor is inmiddels naar de basis verhuisd en het huis is ingericht met de meubels die ik vlak voor vertrek had ontworpen.. Het was echt een soort thuiskomen! Vandaag gebruik ik om me opnieuw te oriënteren in het totaal veranderde project..alles in kaart brengen en mijn werk plannen.. zodat ik zo snel mogelijk mijn handen hier uit de mouwen kan steken! Sinds een week zijn we hier in staat om op verschillende plekken mobiele klinieken te doen en we werken nu ook in 2 klinieken in Kitchanga! We hopen in de komende tijd steeds verder het gebied in te kunnen trekken zodat we zoveel mogelijk mensen kunnen helpen.. de nood is hier zeer hoog. Ik ben ontzettend blij om terug te zijn en eindelijk weer in mijn eigen project mijn bijdrage te kunnen leveren!
Martine

2 Comments:

At 12:48 PM , Anonymous Anonymous said...

Lieve Martine,

Las net je bericht en ben zo blij voor je!! Eindelijk ben je weer op je plekje terug en kun je gaan doen waar je al zolang naar verlangde. Wat zal iedereen blij zijn dat je er weer bent en wat zullen jullie een zegen daar zijn voor de mensen. Hoop dat God jullie zegent zodat je die zegen weer door kunt geven.
Liefs en kus van Betty.

 
At 4:16 PM , Anonymous Anonymous said...

lieve martine, Fijn van je te horen, via je web. Succese en laat je handen maar weer wapperen!! Dat is je wel toevertrouwd Zoen, Ineke

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home