Eindelijk opnieuw bevoorraadt!

De weg tussen ons project en Goma (waar het coordinatieteam is) is enkele weken afgesneden geweest vanwege gevechten. Bevoorrading van ons project was dus in die tijd niet mogelijk.. een bijna alles wat wij hier gebruiken komt uit Goma.. van medicijnen tot diesel, van ons eten tot spijkers.. Sinds enkele dagen wordt er niet gevochten in het gedeelte tussen Goma en Kichanga en dus hebben wij gisteren een ‘kiss’ gedaan tussen 2 auto’s van ons en 2 auto’s uit Goma.. ‘Ons’ gedeelte van de af te leggen weg was heel rustig.. zichtbare herinneringen onderweg waren grote ladingen houtskool.. In tijden van gevechten gebeurt het dat commerciële vrachtwagens worden gedwongen hun vrachtwagens aan de militairen te geven voor het vervoer van soldaten.. de lading wordt aan de kant van de weg gedumpt… De mensen die per auto vanuit Goma kwamen vertelden dat je echt kon zien dat er zware gevechten zijn geweest en de chauffeurs van de auto’s vertelden dat ze de geur van dode lichamen konden ruiken.. Ik begrijp steeds minder van ‘oorlog’.. volgens mij zijn er alleen maar verliezers.. de burgerbevolking hier heeft steeds minder te eten, de uitdrukking in de ogen van veel te jonge jongens die nu militair zijn.. de vluchtelingen die je ziet lopen met hun huishouding op hun hoofd.. de mensen die sterven of gewond raken in de gevechten.. Wie is hier de winnaar? Afgelopen week is er opnieuw een kliniek van ons geplunderd.. de dag nadat wij daar met een mobiele kliniek waren is een andere groepering gekomen en heeft een geweer op het hoofd van de leidinggevende verpleegkundige gezet om hem te dwingen de apotheek te openen.. Nu is het rustig en horen we geen mortiervuren in de verte of wat dichterbij.. is het een stilte tussen 2 stormen of houdt deze stilte langer stand.. Ik hoop het laatste!
Liefs, Martine