Koester wat je hebt

Sinds afgelopen Zondag zijn er opnieuw gevechten uitgebroken op diverse plaatsen rondom Kichanga (op zo’n 30 tot 50 km afstand) Hier in het dorp is het rustig maar soms horen we in de verte mortieren inslaan en we zien vrachtwagens met militairen passeren op weg naar een front. Jonge jongens met kalasnikovs.. Sommigen opgetogen, sommigen doorgewinterd en sommigen met angst in hun ogen.
Ik ben niet bang, voel me veilig, maar vreemd is het wel. Ik werk volop in dit gebied om de slachtoffers van dit geweld (mensen zoals jij en ik) te helpen.. de mensen die (opnieuw) op de vlucht zijn. Zodra iedere ochtend het sein groen is vertrekken we naar klinieken en vluchtelingenkampen.
Op hetzelfde moment voel ik me een toeschouwer van het zeer onbegrijpelijke fenomeen oorlog. Hoe meer ik er van zie des te minder begrijp ik ervan. Ja, rationeel snap ik alle verschillende belangen en beweegredenen. Maar gevoelsmatig voel ik me bij vlagen verdrietig en boos tegelijkertijd. Op die momenten branden heel even tranen achter mijn ogen.. een gevoel van onrecht. Wat een onrecht brengt het fenomeen oorlog met zich mee. Ik heb het voorrecht dat ik altijd terug kan gaan naar een veilig land, maar de mensen hier hebben geen keus en moeten ‘gewoon’ maar dealen met de golven van geweld die zich hier blijven herhalen. Waarvan wij in het Westen slechts mondjesmaat iets zien of horen.
Afgelopen Zondag zei één van de bewakers, na het horen van de mortieren in de verte, “we zijn moe. Moe van deze herhalingen, moe van de cirkel waar we ons in bevinden zonder dat te willen.” En terwijl hij dit zei, straalde hij één brok intense vermoeidheid uit. Leed. Dat raakt. Dat snijdt.
Maar ondanks de opnieuw opgelaaide gevechten, de ellende, de uitputting, de zieke mensen die ik zie.. roepen de kinderen van de overkant stralend ‘marti’ als ze me zien..schijnt de zon op kindertjes die op een omgevallen verroest metalen ‘stop-aids-bord’ al lachend en onbevangen springen, zingt s’ochtends de overbuurvrouw, staan de bomen overdadig in bloei met rode grote bloemen, zijn er vele mensen die we hier helpen iedere dag opnieuw.. en laat de wereld en het leven ook haar schoonheid weer zien. Koester wat je hebt, zelfs als het vanzelfsprekend lijkt!
Liefs, Martine