Een schok

Elke dag zie ik het resultaat van de aanwezigheid van MSF in Noord Kivu DRC… in alle consulten die we doen, in de latrines die we in vluchtelingenkampen bouwen, in de reacties van zowel autoriteiten als gewoon mensen in de dorpen waar we werken en dat geeft ontzettend veel voldoening. Ook zie ik elke dag.. mooie dingen.. de betoverende natuur, de enorme toewijding en energie van de nationale staf in ons project, de kinderen die zwaaien of aan mijn hand zingend meelopen door het dorp. Ook zie ik veel heftige en pijnlijke zaken.. je ziet het effect van oorlog op een bevolking.. als ik aan het werk ben en zware dingen zie kan ik meestal goed ‘de knop omdraaien’..want tja je helpt er niemand om in huilen uit te barsten… ook niet echt professioneel..;-)
Maar afgelopen week was het toch wel even moeilijk. Ik was in mweso waar we in volle gang zijn met de rehabilitatie van het ziekenhuis en dat gaat heel erg goed. Ik hoorde een auto hard aan komen rijden en liep naar de ingang van het ziekenhuis om te kijken wat er aan de hand was… het was een auto van de monuc (vredesmissie VN) en de soldaten die uit de auto sprongen riepen gelijk om een brancard.. ik rende het ziekenhuis om de medische staf te informeren en ging weer terug naar de auto.. een jongen van 20, met een zwaar bloedende hoofdwond op een stuk plastic dat volledig rood was van het bloed.. Die gaat dood schoot door mijn hoofd en verder alleen maar afschuw van geweld is wat ik voelde. Zijn vriend was neergeschoten en hij was door zijn oor geschoten.. Terwijl de jongen in de operatiekamer was ging mijn werk ook gewoon door en moest ik snel op en neer met de auto naar kichanga om wat materialen te halen.. maar het beeld van deze jongen en een auto vol met bloedsporen stond op mijn netvlies en met het gevoel van verdriet, onmacht rondom geweld en oorlog kwamen alle beelden die tot nu toe op mijn netvlies gezet zijn hier langsvliegen en opnieuw was er één conclusie mogelijk.. la tristesse de la guerre.. Toen ik terug was in mweso ben ik gelijk op zoek gegaan naar de jongen en heb een half uur naast hem gezeten en zijn veel te koude hand vast gehouden en hem veel ‘courage’ toegefluisterd.. Inmiddels hebben we hem naar goma vervoerd voor gespecialiseerde hulp.. ik ben blij dat we echt alles doen wat we kunnen doen. Dat maakt werken met MSF zo speciaal.. dat we zoveel mogelijk mensen proberen te bereiken en tegelijkertijd een individu niet uit het oog verliezen! En ook de schok en onmacht en verdriet verdwijnen weer een ondanks dit alles doe ik nog steeds zingend mijn werk.. Geniet van je leven en van alle verworvenheden die we hebben!
Liefs, Martine