27.12.07

Kerst in Kichanga

Vrede op aarde – een gedachte die vooral rond de kerst overal op wereld door onze gedachten gaat… De afgelopen maanden is hier opnieuw gevochten.. de ene keer wat meer dan op andere momenten..maar het is duidelijk dat de oorlog die hier soms zichtbaar en vaak onzichtbaar aanwezig is door blijft gaan.. ook in de kersttijd en dan krijgt kerst toch wel een andere betekenis.. Na de spanningen rond de gevechten die op dit moment wat minder hoorbaar zijn hebben we besloten een kerstfeest te organiseren voor onze staf.
Sinds 2 weken houden de chauffeurs de weg nog nauwlettender in de gaten om een kalkoen te vinden.. en vorige week hebben we er één gevonden.. dus liep er ineens een kalkoen rond ons huis.. Gister, de dag voor kerst was het zover.. Soki, de kokkin, heeft de kalkoen geslacht en een deel als soep gekookt voor bij de fufu en een deel aan spiezen geregen om te grillen.. Er is geen commercieel verkeer in deze regio dus heb ik flesjes frisdrank in Goma besteld en die zijn gelukkig aangekomen. Als cadeau namens MSF hebben we alle stafleden een lokale kaas gegeven met een rode strik erom en een kerstkaart namen MSF eraan.. Niemand had dit verwacht en iedereen was ontzettend blij.. Heerlijk om mensen te zien dansen en te zien lachen en lekker te eten na de spanning die zo vaak zichtbaar op hun gezichten was.. Saamhorigheid als team die iedere dag opnieuw de schouders er onder zet om de mensen in deze regio te helpen waar we kunnen. Vandaag, kerstdag, hebben we een vrije dag en gaan we lekker lui zijn, en koekjes bakken en vanavond hebben we met ons vieren een kerstdiner. Onze coördinator, fransman en dus culinair bewust, heeft gister een lam gekocht en eigenhandig geslacht om vanavond te gaan grillen.. Dus dat belooft wat te worden! En vanuit ons met kerstballen versierde huis wens ik iedereen een hele goede kerst toe en alle goeds voor het nieuwe jaar!
Liefs, martine

Eindelijk opnieuw bevoorraadt!

De weg tussen ons project en Goma (waar het coordinatieteam is) is enkele weken afgesneden geweest vanwege gevechten. Bevoorrading van ons project was dus in die tijd niet mogelijk.. een bijna alles wat wij hier gebruiken komt uit Goma.. van medicijnen tot diesel, van ons eten tot spijkers.. Sinds enkele dagen wordt er niet gevochten in het gedeelte tussen Goma en Kichanga en dus hebben wij gisteren een ‘kiss’ gedaan tussen 2 auto’s van ons en 2 auto’s uit Goma.. ‘Ons’ gedeelte van de af te leggen weg was heel rustig.. zichtbare herinneringen onderweg waren grote ladingen houtskool.. In tijden van gevechten gebeurt het dat commerciële vrachtwagens worden gedwongen hun vrachtwagens aan de militairen te geven voor het vervoer van soldaten.. de lading wordt aan de kant van de weg gedumpt… De mensen die per auto vanuit Goma kwamen vertelden dat je echt kon zien dat er zware gevechten zijn geweest en de chauffeurs van de auto’s vertelden dat ze de geur van dode lichamen konden ruiken.. Ik begrijp steeds minder van ‘oorlog’.. volgens mij zijn er alleen maar verliezers.. de burgerbevolking hier heeft steeds minder te eten, de uitdrukking in de ogen van veel te jonge jongens die nu militair zijn.. de vluchtelingen die je ziet lopen met hun huishouding op hun hoofd.. de mensen die sterven of gewond raken in de gevechten.. Wie is hier de winnaar? Afgelopen week is er opnieuw een kliniek van ons geplunderd.. de dag nadat wij daar met een mobiele kliniek waren is een andere groepering gekomen en heeft een geweer op het hoofd van de leidinggevende verpleegkundige gezet om hem te dwingen de apotheek te openen.. Nu is het rustig en horen we geen mortiervuren in de verte of wat dichterbij.. is het een stilte tussen 2 stormen of houdt deze stilte langer stand.. Ik hoop het laatste!
Liefs, Martine

7.12.07

Koester wat je hebt

Sinds afgelopen Zondag zijn er opnieuw gevechten uitgebroken op diverse plaatsen rondom Kichanga (op zo’n 30 tot 50 km afstand) Hier in het dorp is het rustig maar soms horen we in de verte mortieren inslaan en we zien vrachtwagens met militairen passeren op weg naar een front. Jonge jongens met kalasnikovs.. Sommigen opgetogen, sommigen doorgewinterd en sommigen met angst in hun ogen.
Ik ben niet bang, voel me veilig, maar vreemd is het wel. Ik werk volop in dit gebied om de slachtoffers van dit geweld (mensen zoals jij en ik) te helpen.. de mensen die (opnieuw) op de vlucht zijn. Zodra iedere ochtend het sein groen is vertrekken we naar klinieken en vluchtelingenkampen.
Op hetzelfde moment voel ik me een toeschouwer van het zeer onbegrijpelijke fenomeen oorlog. Hoe meer ik er van zie des te minder begrijp ik ervan. Ja, rationeel snap ik alle verschillende belangen en beweegredenen. Maar gevoelsmatig voel ik me bij vlagen verdrietig en boos tegelijkertijd. Op die momenten branden heel even tranen achter mijn ogen.. een gevoel van onrecht. Wat een onrecht brengt het fenomeen oorlog met zich mee. Ik heb het voorrecht dat ik altijd terug kan gaan naar een veilig land, maar de mensen hier hebben geen keus en moeten ‘gewoon’ maar dealen met de golven van geweld die zich hier blijven herhalen. Waarvan wij in het Westen slechts mondjesmaat iets zien of horen.
Afgelopen Zondag zei één van de bewakers, na het horen van de mortieren in de verte, “we zijn moe. Moe van deze herhalingen, moe van de cirkel waar we ons in bevinden zonder dat te willen.” En terwijl hij dit zei, straalde hij één brok intense vermoeidheid uit. Leed. Dat raakt. Dat snijdt.
Maar ondanks de opnieuw opgelaaide gevechten, de ellende, de uitputting, de zieke mensen die ik zie.. roepen de kinderen van de overkant stralend ‘marti’ als ze me zien..schijnt de zon op kindertjes die op een omgevallen verroest metalen ‘stop-aids-bord’ al lachend en onbevangen springen, zingt s’ochtends de overbuurvrouw, staan de bomen overdadig in bloei met rode grote bloemen, zijn er vele mensen die we hier helpen iedere dag opnieuw.. en laat de wereld en het leven ook haar schoonheid weer zien. Koester wat je hebt, zelfs als het vanzelfsprekend lijkt!
Liefs, Martine