Dag Kichanga..Hallo Walikale

Gisteravond hadden we feest om afscheid te nemen van onze chirurg, dokter en van mij.. We hebben gegeten, gedronken, gedanst en er zijn vele onvergetelijke woorden uitgewisseld! Morgen vertrek ik naar Goma en zit na negen en een halve maand mijn missie hier in Kichanga erop. Dinsdag vlieg ik naar Walikale om de laatste weken van mijn missie als interim projectcoördinator te werken. Van een nieuw emergencyproject naar een project wat al enkele jaren draait.. de overgang zal groot zijn. Maar ik ben ook heel erg benieuwd naar dit nieuwe avontuur. Maar het afscheid valt me zwaar. Er is hier zo ontzettend veel gebeurd..we hebben zoveel meegemaakt en zijn in korte tijd van een klein project naar een enorm groot project gegroeid. Het was pionieren.. en dat was helemaal geweldig! We zijn hier letterlijk door de oorlog afgescheden geweest van Goma en er werd op verschillende plekken om ons heen gevochten. Het is lange tijd onmogelijk geweest om aan de andere kant van de frontlijn te komen en nu sinds 2 maanden gaan we wekelijks de frontlijn over en doen we zo’n 2000 consulten per week. En dat is mede mogelijk omdat we een geweldig team vormen.. de nationale staf samen met ons de expats. Er is hier magie in het team en we zetten met z’n allen de schouders eronder en hebben dat ook gedaan tijdens de zeer moeilijke omstandigheden en dat is zeker een reden waarom we nu zijn waar we zijn: een project met 10 mobiele klinieken per week, ondersteuning van 4 klinieken, van 2 ziekenhuizen en een kliniek voor slachtoffers van sexual violence.. en daarnaast hebben we in verschillende vluchtelingenkampen latrines gebouwd (totaal meer dan honderd).. En het mooie is dat we ondanks dat we nu zo hard gegroeid zijn nog steeds in staat zijn om snel te reageren om exploratieve missies te doen en indien nodig nieuwe mobiele klinieken te starten. Ik ben enorm blij dat ik hier mijn bijdrage heb mogen leveren.. En het is voor mij hartverwarmend om te weten dat er een geweldig team doorgaat met dit enorm belangrijke werk. Maar, mijn hemel wat zal ik iedereen missen! Het is moeilijk om afscheid te nemen zeker van onze geweldige nationale staf, mijn super-collega’s!! Als afscheidscadeau heb ik iedereen een t-shirt gegeven met een zelfontworpen logo: Magnifique Sans Frontieres! Ik schat zo in dat als ik morgen in de auto voor de laatste keer door dit inmiddels zo vertrouwde landschap rij, wat zo doordrenkt is van schoonheid en pijn, er wel enkele tranen over mijn wangen zullen rollen..
Mijn rugzak is gepakt en ik ben bijna zover om naar Walikale te vertrekken! Bye Kichanga..Walikale here I come!
Liefs, Martine