29.10.07

Noord Kivu

Zoals je op de site van artsen zonder grenzen kunt lezen houden op dit moment duizenden mensen zich schuil in de jungle van noord kivu en is het vanwege de veiligheidssituatie en vanwege de natuurlijke omstandigheden heel moeilijk om hulpverlening te bieden… dit is frustrerend.. Ik zit nog steeds in bukavu (zuid kivu) en heb het daar erg naar mijn zin..maar mijn gedachten gaan zeer zeer regelmatig naar mijn teamgenoten in Noord kivu..die aanwezig zijn maar slechts nog mondjesmaat iets kunnen doen.. er zijn nog steeds gevechten gaande en ons werkgebied is door diverse redenen niet echt bereikbaar.. Bijna elke dag heb ik contact per email met het team en ik hoop binnenkort weer met hun te kunnen werken in een gebied waar het o zo hard nodig is.. Ik zal kitchanga amper nog herkennen denk ik..er is zoveel gebeurd in de tijd dat ik er niet was.. het is een vreemde gewaarwording.. Ik las het MSF rapport over Noord Kivu… afschuwelijk de gevolgen van geweld. En vreselijk en vaak ook onbegrijpbaar wat voor verschillende verschijningsvormen geweld heeft.. verkrachting als wapen.. kindsoldaten die gerecruteerd worden..mensen zoals jij en ik die zich schuilhouden in de jungle..bang om tevoorschijn te komen.. waarschijnlijk ziek in de jungle want het is regenseizoen en het is heel koud in Noord Kivu.. De mens is een raar wezen! Wat doen we elkaar toch aan? Ja ik heb het naar mijn zin in het redelijk stabiele Bukavu.. maar ik wil o zo graag terug.. Ik voel een enorme gedrevenheid om in Kichanga mijn handen uit de mouwen te steken en samen met het team ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen gratis medische verzorging krijgen.. tegelijkertijd ben ik ook nerveus over wat ik te zien ga krijgen, de verhalen die je gaat horen.. want ja ik ben nog altijd een kind van de na-oorlogse generatie en weet persoonlijk niet wat oorlog betekent.. nog niet.. want ook als de gevechten eindigen.. zullen de sporen die dit afschuwelijke geweld tekent nog lang zichtbaar zijn..! Het is een sterk gevoel om naar kichanga te willen.. dit is de reden waarom ik bij artsen zonder grenzen ben gaan werken.. om in vergeten gebieden waar geen gezondheidszorg is mee te werken aan het bieden van hulp aan de meest kwetsbaren.. Dus zoals ik al eerder schreef: ik wil terug! Ook al vind ik het heel spannend en ben ik huiverig voor wat ik zal gaan tegenkomen.. ik moet daar gewoon zijn! Ik wil mijn bijdrage daar leveren!
Liefs, Martine

21.10.07

Sinterklaas verdwaald!







Afgelopen Zaterdag heeft er zich een wonder afgespeeld in de tuin van Shanty Huis van MSF in Bukavu… Sinterklaas is op bezoek geweest met kadootjes voor de kinderen van de nationale staf van MSF Holland in Bukavu!!!
In het totaal zijn er zo’n 130 kinderen verwend door de Sint met een tasje met kadootjes, wafels en beignets en een flesje fris! Goedele, onze medische team leider heeft een aantal jaren geleden toen zij ook in Bukavu werkte een sinterklaasfeest georganiseerd voor alle kinderen van de lokale staf en dit jaar heeft ze dit opnieuw gedaan samen met Ronald, de projectcoördinator.. Tijdens hun vakantie in Nederland en België hebben ze cadeautjes gekocht en pepernoten en snoepgoed.. Afgelopen week hebben wij als ‘hulppieten’ cadeaupakketjes gemaakt voor de kinderen en afgelopen zaterdag was het dan zo ver… We hadden de tuin versierd en de kinderen kwamen samen met hun moeder naar het feest.. geweldig! Iedereen op z’n best aangekleed..de meisjes soms als ware prinsesjes en de jongens in veel te grote mannenpakken.. Na lekker smullen van de beignets gemaakt door één van de kokkinnen was het dan eindelijk zover dat Sinterklaas de trappen af kwam.. Alle kinderen stonden onder aan de trap te zingen.. Vervolgens hebben een aantal kinderen ‘opgetreden’ voor sinterklaas..de één een toneelstukje, de ander een liedje of gedichtje.. om vervolgens bank voor bank langs de Sint te gaan om een cadeautas en wafel te krijgen! Het was echt een geweldig feest! Heerlijk om te genieten van een onbezorgd kinderfeest in een land waar het voor vele mensen en kinderen op dit moment alles behalve onbezorgd is.. Deze blog verdient echt wat foto’s! Goedele en Ronald: bedankt voor het geweldige initiatief!!

7.10.07

Wat je raakt

Ben nog steeds aan het werk in Bukavu.. met veel plezier maar toch zeker ook met mijn hoofd in Kichanga. Gister is er gevochten in Kichanga. Het is zo dubbel..aan de ene kant wil ik daar nu zijn..ook al weet ik dat de situatie op dit moment te onveilig is om daar te kunnen werken..
Hier ben ik lekker aan de slag..Gister bijna de hele dag chauffeurs getest en een hele goede nieuwe gevonden! Verder vordert de garage die we bouwen gestaag. Zo kunnen we ook gewoon het onderhoud van de auto’s doen als het regent.. Op dit moment is het regenseizoen aan het naderen. Ook de internationale bestelling voor medicamenten voor de komende 4 maanden is zo goed als af en ligt nu ter controle bij het coördinatieteam. Kortom het gaat lekker binnen de afdeling logistiek in Bukavu.. Als loggie sta je vaak iets verder af van de reden waarom wij hier werken als MSF.. je regelt alles om het medische team te ondersteunen in hun werk maar je hebt niet de dagelijkse confrontatie en het dagelijks contact met de mensen die door ons geholpen worden.. Ik denk dat je als loggie er energie in moet steken om wel die verbondenheid te hebben ook om te voorkomen dat je je in een wereldje gaat begeven met de naam ‘logistiek zonder grenzen’. In Liberia ging ik zoveel mogelijk naar klinieken en naar het ziekenhuis en ging dan soms met onze arts mee op ronde, heb een aantal operaties bijgewoond.. om echt te zien wat we doen en dus zo verbonden te blijven met (zoals dat dan heet) de ‘beneficiary’. Als ik een logistiek klusje in het ziekenhuis had ging ik vervolgens even op bezoek bij wat patiënten of even langs de kraamkamer.
Hier heb ik tot nu toe nog geen tijd gehad om mee te gaan naar de verschillende ziekenhuizen en klinieken, maar ga dat volgende week zeker doen. Maar ook door verhalen van mijn medische collega’s blijf ik verbonden en ik loop nu al een aantal dagen met een beeld op mijn netvlies van een situatie die ik heb gehoord, maar niet gezien.
Zoals ik al eerder vertelde hebben we hier een heel groot HIV/AIDS programma. Ik hoorde eind vorige week dat er een moeder met haar kind van 5 maanden in het ziekenhuis ligt.. de baby is ook besmet met het HIV virus en is al in een gevorderd stadium van deze afschuwelijke ziekte. Van de week vertelde onze dokter na de lunch dat de baby is overleden en dat de moeder haar kind weigerde los te laten.. dat ze haar kind in haar armen geklemd hield..niet los kòn laten.. Ik heb het niet gezien maar toch brandt dit beeld op mijn netvlies.. en het raakt me behoorlijk.
Vanochtend vroeg is er een auto vertrokken om een ernstig zieke man naar zijn dorp terug te brengen om in zijn eigen omgeving te kunnen sterven.. Zijn caretaker (=iemand die de patiënt eten geeft en wast e.d.) is zijn dochtertje van 9.. Haar moeder, zijn vrouw is een jaar geleden overleden aan Aids. Sophie, het prachtige meisje van 9, is de oudste van 8 kinderen en is dus nu aan de zijde van haar vader totdat ze ook hem verliest.. De man lag op een matras achter in de landcruiser.. mager en heel ziek.. En als je dan zo naar Sophie kijkt..met al een veel te volwassen blik in haar ogen (volgens onze westerse maatstaven) dan voel je toch wel tranen.. Er lopen waarschijnlijk vele duizenden Sophies rond op dit continent.. en we konden niet voorkomen dat deze man gaat sterven en dat Sophie en haar broers en zusjes wees worden.. maar ik ben blij dat we in ieder geval dit gezin nog even kunnen herenigen en ze naar hun huis kunnen brengen..
Er gebeuren echter ook prachtige dingen: gisteren hoorde ik dat een meisje van 18 dat al drie maanden in coma lag is bijgekomen.. en ze kan praten en ook haar lichaam bewegen! Wat een geweldig nieuws!! Daar word je toch helemaal blij van!
Liefs, Martine

2.10.07

La vie en mieux!

Zoals zo veel plaatsen in ‘de derdewereld’ is ook de drc vol van contrasten. Er spookt weer eens een vraag door mijn hoofd.. nou ja niet echt een vraag maar meer een bizarre constatering die steeds weer terug komt in m’n hoofd. Bijna iedereen heeft een mobiele telefoon. De mobiele telefoon is een uitkomst hier. Gisteravond kreeg ik een smsje van de telefoonmaatschappij met het volgende bericht:

Prolongation exceptionelle! Jusqu’au 13/10/2007
Continuez a jouer pour gagner une maison,
Une Mercedes ML, une Vitara par semaine.
Celtel. La vie en mieux!

Bizar! Dus hier in een wereld waar veel mensen leven van minder dan een euro per dag.. waar op dit moment tienduizenden mensen op de vlucht zijn voor geweld. (sinds December 2006 tot nu: zo’n 300.000 mensen) ontvangen smsjes dat je een huis of een Mercedes kunt winnen… Op dit soort momenten denk ik echt: de wereld is gek geworden! Een plaats van zeer schrille contrasten!

Nu ik toch schrijf, nog even ander nieuws: Gister kreeg ik een e-mail van m’n projectcoordinator (mweso-project) en zoals het er nu uitziet vertrek ik op 10 oktober met de boot uit Bukavu naar Goma en rij ik op 11 oktober naar Kichanga om daar aan de slag te gaan!! Afgelopen weekend vreesde ik echt dat het nog wel eens heel lang kon gaan duren.. maar zo zie je maar weer: Geduld is een schone zaak! ;-)
Liefs, Martine