26.4.08

en binnenkort... foto's!

Vandaag is mijn laatste dag in DRC.. eergisteren ben ik als co-piloot (jawel!!;-)) terug gevlogen uit walikale naar Goma. Gisteren gedebriefd en vandaag ben ik een beetje lui en ga ik mijn tas inpakken. Vanavond hebben we een feest in ons huis hier in Goma en morgen begint de terugreis. Ik heb een geweldige missie gehad, zeer intensief en soms in heftige en moeilijke situaties.. het was heel erg bijzonder om hier te werken en te wonen. Ik ben blij om naar huis te gaan maar ben ook verdrietig om dag te zeggen.. Maandagochtend vroeg land ik op schiphol! Met de snelle internetverbinding in nederland zal ik binnenkort een selectie foto's op mijn blog zetten om een visuele impressie van mijn tijd in de congo te geven. Nu mijn werk hier erop zit voel ik dat ik behoorlijk moe ben van het keiharde werken in behoorlijk heftige omstandigheden.. Ik weet het is een cliché maar ik ben moe maar zeer voldaan! Als ik thuis kom ga ik eerst 2 weken niets doen.. bij familie zijn en vrienden opzoeken.. daarna ga ik als 'vakantiewerk' de productieleiding van een voorstelling voor Oerol doen op het strand van terschelling!! Daarna weer heerlijk bijkomen en genieten van de wereld in het westen om vervolgens weer ergens in deze wereld te gaan werken met MSF. Maar eerst vakantie! Heel veel liefs en tot snel! Martine

17.4.08

Bijna end of mission

Moeilijk om te geloven dat ik bijna aan het einde van mijn missie hier in de DRC ben. Over anderhalve week land ik op schiphol. Tja het is een cliché maar ik verwacht dat ik moe maar zeer voldaan ons landje weer zal binnen stappen. Ruim een week geleden heb ik met licht betraande ogen afscheid genomen van het prachtige project in Kichanga/Mweso. En de volgende dag ben ik met een klein vliegtuigje op de hoofdweg van Walikale (letterlijk tussen de huizen in) geland. Hier werk ik nu tijdelijk als project coördinator in een project van MSF wat sinds 2003 bestaat. Het is even omschakelen vanuit een high security omgeving waar we met een zeer bevlogen team op zeer hoog tempo werkten om zoveel mogelijk te kunnen doen voor de mensen die hulp nodig hebben. Hier is het een stuk stabieler en is het project ingesettled. Kortom omschakelen. Nog dagelijks denk ik aan de goede tijd in Kichanga. Bij tijden zwaar en onder hoogspanning maar zoveel voldoening en een gevoel van trots om onderdeel te zijn van onze organisatie! Het is ontroerend om te beseffen dat we met zo’n klein team vele mensenlevens hebben gered en dat dit door blijft gaan! Ik denk aan alles wat ik heb meegemaakt tijdens mijn missie hier en dat is veel met vele contrasten.. Van een klein project in zeer korte tijd gegroeid tot een zeer groot project met een groot bereik.. De relatief rustige tijden en de tijden van oorlog en afgesneden zijn van Goma, omringd door gevechten. De vreugde van eindelijk weer aan de andere kant van de frontlijn te zijn.. De enorme behoefte van een door oorlog beschadigde populatie.. Mensen die niets meer hebben en in omstandigheden leven die vele malen slechter zijn dan onze huisdieren in het westen.. Families voorzien van de zichtbare en onzichtbare littekens van geweld.
Ik herinner me nog zo goed dat ons team begon met mobiele klinieken net na de vele gevechten.. de mensen hielden zich nog verscholen in de bush.. maar toen de MSF auto’s een minuut of tien stil stonden in een zo goed als verlaten dorpje om met een mobiele kliniek te beginnen kwamen de mensen één voor één te voorschijn en later met grote groepen.. We hoorden dat er mensen in bomen op de uitkijk zaten om te zien wat er op de hoofdweg gebeurd en dat toen ze onze auto’s zagen, ze wisten dat het goed was en dat er eindelijk hulp was..
Of het moment dat toen ik terug kwam van 3 dagen Pinga en bij aankomst in Kichanga auto’s van 3 verschillende andere hulporganisaties tegenkwam.. Ik had tranen in mijn ogen van blijdschap: eindelijk is onze boodschap in Goma door gekomen..ons appèl op collega-organisaties met als boodschap dat de noodkreet enorm is en er dus hulp.. veel hulp nodig is! En nu wordt het al bijna normaal om andere hulporganisaties in het gebied te zien!!
De journalisten die ons werk volgden en eindelijk wereldkundig gingen maken wat er zich hier afspeelt..deze voor veel mensen onbekende of verborgen oorlog die ook als de geweren niet schieten doorgaat en op vele manieren een samenleving ontwricht..
Ons fantastische team van nationale en internationale afkomst.. we hebben bergen werk verzet met zoveel toewijding, met soms verslagenheid van situaties die we zagen maar vooral met ook heel veel plezier! Ik mis ze! Nog één week in dit intense, mooie, rare land.. en dan na een heerlijke periode van rust..op naar een nieuwe missie!
Liefs, Martine

8.4.08

Wens voor Noord Kivu

Ik wens de geweldige mensen in het betoverende landschap van Noord Kivu toe dat in de nabije toekomst de kinderen kunnen spelen en opgroeien zonder de schaduw van oorlog, zonder de verscheuring van oorlog, zonder de angst van oorlog, zonder de pijn van oorlog.. dat deze oorlog een herinnering wordt die als verhaal van ouders aan hun kinderen vertelt wordt met daarbij de levensles dat geweld geen antwoord is op verschillende meningen. Ik wens dat de verschillende stammen van Noord Kivu in vrede met elkaar en naast elkaar zullen leven.. Dat iedereen verschillend is maakt het leven en deze wereld juist ook heel erg mooi.. dus laat die schoonheid en die kracht sterker zijn dan de negatieve kracht van verschillen. En ik hoop dat op een dag iemand die hier het avondrood ziet niet de verbintenis legt met het vloeien van bloed maar met de schoonheid van de natuur!
Martine

Dag Kichanga..Hallo Walikale

Gisteravond hadden we feest om afscheid te nemen van onze chirurg, dokter en van mij.. We hebben gegeten, gedronken, gedanst en er zijn vele onvergetelijke woorden uitgewisseld! Morgen vertrek ik naar Goma en zit na negen en een halve maand mijn missie hier in Kichanga erop. Dinsdag vlieg ik naar Walikale om de laatste weken van mijn missie als interim projectcoördinator te werken. Van een nieuw emergencyproject naar een project wat al enkele jaren draait.. de overgang zal groot zijn. Maar ik ben ook heel erg benieuwd naar dit nieuwe avontuur. Maar het afscheid valt me zwaar. Er is hier zo ontzettend veel gebeurd..we hebben zoveel meegemaakt en zijn in korte tijd van een klein project naar een enorm groot project gegroeid. Het was pionieren.. en dat was helemaal geweldig! We zijn hier letterlijk door de oorlog afgescheden geweest van Goma en er werd op verschillende plekken om ons heen gevochten. Het is lange tijd onmogelijk geweest om aan de andere kant van de frontlijn te komen en nu sinds 2 maanden gaan we wekelijks de frontlijn over en doen we zo’n 2000 consulten per week. En dat is mede mogelijk omdat we een geweldig team vormen.. de nationale staf samen met ons de expats. Er is hier magie in het team en we zetten met z’n allen de schouders eronder en hebben dat ook gedaan tijdens de zeer moeilijke omstandigheden en dat is zeker een reden waarom we nu zijn waar we zijn: een project met 10 mobiele klinieken per week, ondersteuning van 4 klinieken, van 2 ziekenhuizen en een kliniek voor slachtoffers van sexual violence.. en daarnaast hebben we in verschillende vluchtelingenkampen latrines gebouwd (totaal meer dan honderd).. En het mooie is dat we ondanks dat we nu zo hard gegroeid zijn nog steeds in staat zijn om snel te reageren om exploratieve missies te doen en indien nodig nieuwe mobiele klinieken te starten. Ik ben enorm blij dat ik hier mijn bijdrage heb mogen leveren.. En het is voor mij hartverwarmend om te weten dat er een geweldig team doorgaat met dit enorm belangrijke werk. Maar, mijn hemel wat zal ik iedereen missen! Het is moeilijk om afscheid te nemen zeker van onze geweldige nationale staf, mijn super-collega’s!! Als afscheidscadeau heb ik iedereen een t-shirt gegeven met een zelfontworpen logo: Magnifique Sans Frontieres! Ik schat zo in dat als ik morgen in de auto voor de laatste keer door dit inmiddels zo vertrouwde landschap rij, wat zo doordrenkt is van schoonheid en pijn, er wel enkele tranen over mijn wangen zullen rollen..
Mijn rugzak is gepakt en ik ben bijna zover om naar Walikale te vertrekken! Bye Kichanga..Walikale here I come!
Liefs, Martine

3.4.08

Een persoonlijk verhaal: ode aan de goede mensen!

Vier weken geleden begon ik met de rehabilitatie van het ziekenhuis in Mweso. Een grote klus, met veel constructie, die nu geklaard is. Ik wist dat één van onze guards altijd als timmerman en superviser binnen constructie heeft gewerkt en dus heb ik hem gevraagd om mijn rechterhand in Mweso te zijn. Een geweldige samenwerking waarbij ik de ontwerpen maakte, antwoorden gaf of technische vragen en Boaz zorgde dat de enorme ploeg werkmannen (die voornamelijk swahili praten) dit alles uitvoerden. Het was een enorm gelijkwaardige samenwerking met over en weer suggesties en leren van elkaar. Echt heel bijzonder!
Je brengt veel tijd met elkaar door en zeker in alle ritjes per landcruiser op en neer praat en lach je heel wat af. Boaz is 33 en al behoorlijk lang getrouwd. Zijn vrouw komt altijd naar de basis als hij werkt om hem wat te eten te brengen. Het is absoluut geen verstandshuwelijk en je ziet de wederzijdse liefde! Boaz heeft geen kinderen en dat is hier op die leeftijd voor een afrikaanse man een behoorlijke schande, een taboe.
Je bent geen echte man als je op je 33e nog geen kinderen hebt… (…)
Vanochtend zijn we heel vroeg vertrokken (6 uur) en terwijl de mist tussen de groene heuvels langzaam oplostte door de pril doorbrekende zonnestralen, praten boaz, de chauffeur en ik over van alles en nog wat en onder andere over relaties in Europa en hier en de verschillen in cultuur. Opeens begon Boaz zijn persoonlijk verhaal te vertellen over de reden van zijn kinderloosheid wat tot nu toe een mysterie was. Dat zijn vrouw geopereerd is aan haar eileiders en sindsdien maar niet zwanger wordt.. dat ze nog steeds onderzoeken doen om te kijken of er niet toch een mogelijkheid is om zwanger te worden en dat ze de hoop nog niet hebben opgegeven..
‘Hoe zien vruchtbaarheidsonderzoeken er uit in een door oorlog en geweld verslonden land, waar een zeer groot deel van de bevolking geen toegang tot gezondheidszorg heeft?’, schiet door mijn hoofd. Hij vertelt dat na de operatie niemand naar het ziekenhuis is gekomen om zijn vrouw te bezoeken. Dat hij zwaar onder druk wordt gezet door familie en vrienden om een nieuwe vrouw te zoeken en daar kinderen mee te krijgen. Ik vraag hem of hij daar over denkt en Boaz antwoordt: ‘Nee, ik geloof niet in polygamie (wat hier een normaal fenomeen is) en bovendien: ik hou van haar en blijf bij haar!
De chauffeur reageerde op een prachtige manier en toonde al zijn steun voor boaz. Het was echt heel ontroerend. Wat een geweldige man en vrouw..die zoveel sociale druk weten te weerstaan simpelweg omdat ze van elkaar houden! Leve de liefde! Laat de liefde maar eens flink huishouden in dit land om alle wonden te helen! Leve mensen zoals Boaz en Boaz (chauffeur heet ook Boaz): zij zullen een verschil maken!
Liefs, Martine

1.4.08

De kleur van de lucht

Gisteravond vlak na de zonsondergang was de lucht betoverend mooi.. intens rood met paarse strepen.. Toen ik thuis kwam stond onze arts al te genieten en met de bewaker te kletsen en ook ik bleef staan om te genieten en gooide mijn ‘weerpraat’ er in… ‘avondrood regen in de sloot’ Volgens onze arts zou avondrood juist mooi weer betekenen..en terwijl we een beetje grapjes stonden te maken dat de arts veel verstand heeft van medicijnen maar helaas niet van het weer vertelde één van de bewakers het volgende.. Hij heeft van zijn broer geleerd dat als de lucht s’avonds rood gekleurd is dit betekent dat er binnenkort veel bloed zal vloeien…
Ik stond met mijn mond vol tanden en stamelde nog iets dat dat niet echt hoopgevend is, waarop hij zei dat er toch nog altijd hoop is.. Oorlog heeft invloed op alles..op zowel de zichtbare als onzichtbare dingen en dus ook zelfs op de interpretatie van de kleur van de lucht..
Liefs, Martine