Dank je wel!

Lieve (on)bekende lezers van mijn blog..
Ook al heb ik zelf geen toegang tot het internet en dus ook niet tot mijn eigen blog worden trouw mijn berichten door een zeer dierbare vriendin op mijn blog gezet en mailt zij me ook alle reacties door... en dat is geweldig! Het is echt heel fijn om reacties te lezen op wat ik schrijf. Ik ben dagelijks blij om hier te zijn en haal veel voldoening, plezier en energie uit mijn werk. Maar er zijn ook zeker moeilijke en zware momenten.. want tja ik blijf een na-oorlogs kind die opeens een oorlog meemaakt dus dat is af en toe best wennen.. De fijne reacties maken dit echter lichter en geven me een steuntje in de rug wanneer nodig en maken me ook gewoon blij! Dus hierbij wil ik graag alle lezers heel erg bedanken voor de fijne woorden terug!

liefs, martine

Een schok

Elke dag zie ik het resultaat van de aanwezigheid van MSF in Noord Kivu DRC… in alle consulten die we doen, in de latrines die we in vluchtelingenkampen bouwen, in de reacties van zowel autoriteiten als gewoon mensen in de dorpen waar we werken en dat geeft ontzettend veel voldoening. Ook zie ik elke dag.. mooie dingen.. de betoverende natuur, de enorme toewijding en energie van de nationale staf in ons project, de kinderen die zwaaien of aan mijn hand zingend meelopen door het dorp. Ook zie ik veel heftige en pijnlijke zaken.. je ziet het effect van oorlog op een bevolking.. als ik aan het werk ben en zware dingen zie kan ik meestal goed ‘de knop omdraaien’..want tja je helpt er niemand om in huilen uit te barsten… ook niet echt professioneel..;-)
Maar afgelopen week was het toch wel even moeilijk. Ik was in mweso waar we in volle gang zijn met de rehabilitatie van het ziekenhuis en dat gaat heel erg goed. Ik hoorde een auto hard aan komen rijden en liep naar de ingang van het ziekenhuis om te kijken wat er aan de hand was… het was een auto van de monuc (vredesmissie VN) en de soldaten die uit de auto sprongen riepen gelijk om een brancard.. ik rende het ziekenhuis om de medische staf te informeren en ging weer terug naar de auto.. een jongen van 20, met een zwaar bloedende hoofdwond op een stuk plastic dat volledig rood was van het bloed.. Die gaat dood schoot door mijn hoofd en verder alleen maar afschuw van geweld is wat ik voelde. Zijn vriend was neergeschoten en hij was door zijn oor geschoten.. Terwijl de jongen in de operatiekamer was ging mijn werk ook gewoon door en moest ik snel op en neer met de auto naar kichanga om wat materialen te halen.. maar het beeld van deze jongen en een auto vol met bloedsporen stond op mijn netvlies en met het gevoel van verdriet, onmacht rondom geweld en oorlog kwamen alle beelden die tot nu toe op mijn netvlies gezet zijn hier langsvliegen en opnieuw was er één conclusie mogelijk.. la tristesse de la guerre.. Toen ik terug was in mweso ben ik gelijk op zoek gegaan naar de jongen en heb een half uur naast hem gezeten en zijn veel te koude hand vast gehouden en hem veel ‘courage’ toegefluisterd.. Inmiddels hebben we hem naar goma vervoerd voor gespecialiseerde hulp.. ik ben blij dat we echt alles doen wat we kunnen doen. Dat maakt werken met MSF zo speciaal.. dat we zoveel mogelijk mensen proberen te bereiken en tegelijkertijd een individu niet uit het oog verliezen! En ook de schok en onmacht en verdriet verdwijnen weer een ondanks dit alles doe ik nog steeds zingend mijn werk.. Geniet van je leven en van alle verworvenheden die we hebben!
Liefs, Martine

Leve de vrouw !

Regelmatig is het hier door mijn gedachten geschoten dat ik onzettend blij ben dat ik niet een Congoleze vrouw ben.. De vrouwen werken hier keihard.. De vrouwen lopen hier kilometers lang met een zeer zware belading op hun hoofd, een kind op de rug en vaak nog enkelen aan de hand. Voorbeelding van zeer zwaar zijn: zakken van 40 kilo houtskool, 30 kilo aardappelen of andere groenten, grote takken van bomen, kilo’s brandhout, enzovoort. Daarnaast werkt de vrouw op de akkers, maakt ze schoon en verzorgt ze de kinderen en natuurlijk manlief! Af en toe zeg ik tegen mijn staf die geheel uit mannen bestaat dat ze hun vrouw wel behoorlijk moeten waarderen als ik zie wat ze allemaal doen.. dat ze niet moeten vergeten hun vrouw te koesteren! In dit totaal niet ge-emancipeerde land wordt echter 8 maart, de internationale vrouwendag, groots gevierd. Het was gisteren echt een feest. Soprop, de kliniek die slachtoffers van sexueel geweld opvangen en waar wij mee samenwerken heeft van alles georganiseerd. MSF heeft banieren laten drukken voor de optocht met teksten in het swalili tegen geweld. En gisteren was het dan zover.. met enkel uren vertraging kwam de grote optocht door Kichanga: voorop een groep van vrouwelijke militairen, gevolgd door de vrouwen van militairen en daarna vrouwen van een bepaalde kerk en vervolgens een enorme groep vrouwen met borden en banieren tegen sexueel geweld.. geweldig!! Dansend en zingend door de straten van een land dat al jarenlang verswcheurd is door geweld en een bevolking dat alle gevolgen van jarenlange gevechten moet ondergaan. Ik vond het echt indrukweekend om te zien.. aan de ene kant de militairen met hun zware wapens op de weg die nu werd opgefleurd door dansende vrouwen in nieuw gemaakte outfits met borden met leuzen tegen geweld.. Eindelijk eens een ander straatbeeld!! Na de optocht was er een bijeenkomst bij de Chefferie met theater, dans, speeches en muziek. Eén van onze bewakers vertelde me dat hij altijd gaat koken voor zijn vrouw op internationale vrouwendag. Dat is echt enorm uniek hier: een man die kookt!! Geweldig! Voor ons als team was het ook fijn om even een klein moment het werk te onderbreken om te genieten van het feest. Want we verstouwen wekelijks een enorme hoeveelheid werk met z’n allen.. in deze periode doet ons project:
zo’n 2000 consulten per week, in 10 verschillende mobiele klinieken en in ons ziekenhuis
een kleine 10 chirurgische ingrepen per week
we rehabiliteren een groot ziekenhuis en bouwen daar 5 structuren bij een een wastezone (dat is mijn project en daarna is het einde van mijn missie)
we bouwen 50 blokken latrines in een vluchtelingenkamp met zo’n 8000 mensen die daar onder erbarmelijke omstandigheden wonen
en omdat we als project een enorme groei doormaken bouwen we ondertussen aan de achterzijde van onze basis een nieuw groot entrepot en verdubbelen we onze basis.
Het is veel en bij tijden ook zwaar werk zeker omdat we een constante en steeds nieuwe urgentie om ons heen zien waar we gelijk op willen reageren. Maar het is ook geweldig om hier met een geweldig team te werken omdat we dagelijks resultaat zien van onze inspanningen!
Liefs, Martine