Gedachten

Mijn eerste werkweek zit erop.. moet mezelf dwingen om niet het hele weekend door te gaan werken. Ik wil alles zo snel mogelijk weten en door hebben en tegelijkertijd heeft dat ook gewoon tijd nodig.. Bovendien moet ik ook zelf nog wennen aan mijn nieuwe omgeving.. Dus hier gewoon wat gedachteflarden die zo door me heen gaan...

Tegenstellingen.. wij expats hebben het goed.. ik woon fijn, het eten is goed, we hebben onze lariam om te zorgen dat we geen malaria krijgen, maar buiten onze "veilige poort" gaan mensen dood aan malaria, hebben mensen weinig te eten en is de wereld zo ontzettend anders.. Je ziet bijna geen oude mensen. Mensen gaan hier jong dood, zo rond hun 50ste. En dat is raar voor mij. Het voelt hier best veilig. Tuurlijk verlaat ik nooit de compound zonder te zeggen wat ik ga doen en zonder een radio mee te nemen. Er rijden hier ook veel UNers (peacekeeping) rond.. maar ik voel me veilig. ook al weet ik dat in de bush vele rebellen zijn die wachten op een kans of er in ieder geval op voorbereid zijn. Gister was opeens het dorp vol met ex-rebellen.. we hoorden dat UNMIL weer een ontwapeningsactie houdt: dit houdt in dat ze geld geven aan mensen die hun wapens inleveren.. (ik dacht gelijk: da's mooie handel) Dus ons werd geadviseerd om vrijdagavond niet het dorp in te gaan omdat de mensen die hun wapens hebben ingeleverd vervolgens natuurlijk dronken gaan worden van hun nieuwe geld.. en het zijn toch ex-rebellen.. Ik heb een overdosis aan informatie in mijn hoofd over alles wat mijn taak gaat worden als Taj weg is.. en dat is behoorlijk veel. Alles wat niet medisch is ga ik runnen water en sanitair in de 4 klinieken, de base en het hospital, de bevoorrading van alles, de auto's, de veiligheid, de administratie, enz. Het is een nieuwe wereld met allemaal nieuwe termen... en nadat ik vrijdag 3 uur met Taj over Supply had gesproken werd ik voor het eerst even nerveus... ik weet dat het me allemaal wel gaat lukken.. maar alles bij elkaar, inclusief leiding geven aan een team van zo'n 30 mannen... Ik merk dat ik me als vrouw dubbel moet gaan bewijzen.. dat vind ik spannend. Maar alles stap voor stap en dan zal het allemaal wel goed komen... ik laat me niet gek maken! Het team van expats is leuk, een verpleegkundige uit canada, 2 dokters uit duitsland, een amerikaanse verloskundige, een outreach verpleger uit Sierra Leone en een laborante uit Noorwegen. De projectcoordinator is er niet, ze is op vakantie en komt eind volgende week. Vanmiddag ben ik naar de markt geweest.. sanniequellie is behoorlijk klein en afgelegen. Maar op zondag zullen we er regelmatig op uit gaan trekken: de bush in.. er schijnen prachtige watervallen te zijn en mooie wandelingen in het regenwoud... Daar kijk ik naar uit. Ik ben nog steeds iedere dag doorweekt van het zweet, gelukkig is er een grote berg MSF-t-shirts.. Ik ga me zo lekker wassen: emmertjes koud water over me heen gooien. Ik heb geprobeerd om wat foto's op m'n blog te krijgen, maar dat lukt niet echt. Ik zal ze naar Stephanie mailen en hopelijk lukt het haar wel om ze op mijn blog te zetten. Hoop dat jullie 't goed hebben!

Heel veel liefs, Martine