Hachuba's in sangba base!

en deze foto is helemaal speciaal voor Stephanie!! Jawel nu ook Hachuba's in Liberia!! Niet alleen in maastricht en op het internet.. maar ook in Sanniquellie!!! Dank je wel voor dit geweldige gebaar.. snel ga ik naar het ziekenhuis om ze uit te delen namens jou! Je ziet 't de hachuba's vermaken zich prima in een van de palmen in sangba base! Hoera voor Stephanie!! liefs en dank!,M

Please come and pick up your mail!

'k was even in monrovia.. 2 dagen in de auto en 2 avonden en 1 dag in monrovia. Het is voor een "bush-meisje" (want dat ben ik inmiddels wel geworden) altijd een fijn om weer even naar de stad te gaan! Even geen kinderen die je naroepen of aan je hand meelopen, even relatieve anonimiteit, met je voeten in de zee staan, een onverwachte geweldige avond op het strand doorbrengen en niet te vergeten.... even toegang tot allerlei westerse luxe die in de bush niet te vinden zijn!! Maar het blijkt nu dat Monrovia nog meer attracties heeft: het postkantoor!!! Op de heenweg in de auto gaat mijn telefoon en tot mijn enorme verbazing zegt een stem: "Hallo this is the postoffice of Monrovia, a parcel has arrived for you from holland, could you please come and pick it up?" Niet te geloven!! In het grootste deel van dit land is er geen electriciteit, ligt de infrastructuur plat en werken slechts weinige dingen.. vooral als je ver van monrovia bent.. en nu dit geweldige telefoontje!! Stephanie heeft zo'n 4 weken geleden een pakket met hachuba's (www.hachuba.blogspot.com) opgestuurd om uit te delen aan de kinderen in het ziekenhuis en aan de kinderen uit ons orphanage-feeding program.. en jawel... die doos is per gewone post in Liberia aangekomen!!! Geweldig!! En ook heel erg onwerkelijk! Vrijdagochtend vroeg ben ik naar het postkantoor gegaan en dat was echt een bizar avontuur: een enorm gebouw vrijwel onaangetast door de oorlog. Binnen een lange rij met mooie loketten waar de beambten achter zitten, hangen, naar hun radio luisteren en slapen.. geen klant te zien, behalve ikzelf. Het postkantoor is helemaal leeg... geen kassa's, geen postzegels en bovenal geen brief te bekennen.. het lijkt alsof ik een absurde film ben gestapt.. wat versterkt wordt op het moment dat ik naar mijn postpakket vraag.. "the person handling parcel has not yet arrived, please wait" Ondertussen lopen meiden het kantoor binnen en gaan gewoon achter de balies om de mannen van de post van eten te voorzien.. Dan komt de "parcel-man", die heel gewichtig een verfrommeld stukje papier uit zijn zak pakt en mij vraagt om mijn naam op te schrijven.. hij verdwijnt naar het depot.. door de dooropening zie ik een glimp van een enorme lege ruimte.. Maar jawel: 5 minuten later stapt de man het kantoor binnen met een grote TPG-doos in zijn handen voor mij! Terwijl ik heel blij teken voor ontvangst in een klein opschrijfblokje en 2 andere beambtes verward de keurig bijgeleverde "waybill" van hun collega's uit Maastricht bekijken (en niet weten wat er mee te doen) vraagt de parcelman mij opeens ten huwelijk, zomaar! (alles voor een paspoort naar het wilde westen) En terwijl ik het pakket optil zeg ik met een glimlach: "ah so in Liberia you go to the postoffice to pick up a parcel and on the side they deliver you also a husband!" Dat is nog eens een gat in de markt! Neuriend en heeeel blij verlaat ik het postkantoor.

Foto 1: het grote lege postkantoor

Foto 2: een reclameposter voor de post! (alleen te zien in het postkantoor terwijl bijna niemand weet dat de post weer werkt..)

Foto 3: de lijst met tarieven
De tarievenlijst en de reclameposter waren de enige vindbare items in het postkantoor..!

Liefs, M

Newsflash!

Even een korte newsflash! Ben vanmiddag getuige geweest van een been amputatie!! Het was echt heel indrukwekkend! Heb mijn ogen opnieuw uitgekeken!
liefs, M

mijn nabije omgeving

Over 4 weken verlaat ik Sangba Base.. hoog tijd om wat foto's van mijn nabije omgeving te laten zien. Afgelopen donderdag ben ik om een uur of zes gaan wandelen in de omgeving rondom mijn tijdelijke huis.. Tijdens het laatste uur voor het donker wordt is het licht zo mooi! Aan de kapotte huizen ben gewend geraakt.. maar wat ik echt heel indrukwekkend vind is dat in een paar jaar tijd huizen door de inmense bomen worden overgenomen.. overwoekerd.. de bush eet wat de mens eens bouwde en wat de mens eens vernielde.. De bomen zijn hier zo majesteus en enorm overweldigend mooi.. geniet van mijn omgeving! Deze pracht is tussen de 5 en 10 minuten lopen van sangba base. Hier is de natuur nog veel sterker dan de mens! Liefs, M

tenten en bakstenen

Wat een luxe.. midden in de week een beetje weekend: gisteren en vandaag zijn er twee nationale feestdagen in Liberia: de nationale staf is vrij en dus is het heerlijk rustig, het lijkt een beetje weekend. De logistiek coordinator en financieel coordinator uit Monrovia zijn een paar dagen hier en Dinsdag besloten we MSF Zwitserland te bellen die hier ruim 2 uur rijden vandaan zitten om daar langs te gaan. Zij hebben in een vluchtelingenkamp een kliniek sinds 3 jaar.. en voor mij als first missioner erg leuk om te zien, omdat er een grote kans is dat ik in een toekomstige missie in een soortgelijke setting kom te werken.. De kliniek is helemaal gebouwd van zeildoeken en houten palen.. echt een sort tenten dorp, helemaal volgens de MSF methode, die ik al wel van papier kende. Maar dus geweldig om daar doorheen te lopen. Ze hebben alles: een polikliniek, een kinderafdeling, kraamafdeling, emergencyroom, enz.. in tenten..
Foto 1: een doorkijkje tussen de verschillende tenten
Foto 2: de ziekenhuiskeuken
Foto 3: de wachtkamer van de polikliniek
Aan de andere kant van het hek zijn ze een duurzame kliniek aan het bouwen: met een gewldige techniek: ze hebben een machine die bakstenen maak in een dusdanige vorm dat je “metselt” zonder mortel.. eigenlijk een soort stenen legoblokken.
Foto 4: de bouwsteiger. Dit wordt de nieuwe kraamafdeling
Foto 5: De nieuwe polikliniek. Op de voorgrond de restanten van de woudreuzen die geveld moesten worden. (sorry groenfront)
Het is echt een prachtig contrast tussen oud en nieuw, beiden enorm functioneel. We kregen een rondleiding van de architect van de nieuwbouw (msf expat uit zwitserland) en de constructie-log uit Australie en de projectcoordinator uit schotland. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Vervolgens hebben we op hun compound onder de mangobomen met hun hele expatteam geluncht. Heerlijk om met “nieuwe” mensen te kletsen over werk en niet-werk. Komende zondag komen een aantal waarschijnlijk onze kant op om samen de beruchte wandeltocht door het oerwoud te gaan maken naar de waterval die daar ergens verborgen schijnt te zijn! Vandaag besef ik echt dat ik bijna weg ben uit mijn geliefde Nimba.. over 4 weken stap ik in een auto naar monrovia en laat ik een lege compound achter, om vandaaruit de laatste zaken te regelen.. waanzinnig wat gaat de tijd snel!! Liefs, M

de duivel in het dorp

Gisteren: een stille zondagmiddag.. ik rij met een chauffeur het dorp in om wat grease to kopen voor de ambulance.. in de verte zie ik enorm veel mensen en er voor loopt een grootse uitgedoste figuur.. ze komen onze kant op.. ik denk misschien is er een feest of zo.. Als ik vraag wat het is dan zegt de chauffeur (alsof het de gewoonste zaak in de wereld is) The devil is in town. Natuurlijk heb ik mijn camera niet bij me.. gezien de omvang van de groep mensen stel ik voor om even te parkeren.. No, better not..the devil will embarras us... De duivel loopt langs ons: heel groot met bovenstaand masker op en helemaal in doeken en riet uitgedost.. ik kijk mijn ogen uit.. maar de chauffeur niet, hij kijkt strak voor zich uit en wanneer ik hem vraag of hij bang is ontkent hij dit, maar de spanning op zijn gezicht zei iets heel anders.. Dit is de secret society in het daglicht.. een guard vertelt me dat deze dagen de duivels van 5 verschillende counties elkaar ontmoeten in Ganta (40 min verderop) en bij deze ontmoeting en een tal van begroetingen laten de duivels aan alle inwoners van de betreffende counties zien dat het echt vrede is... en aangezien iedereen hier eel erg bang is voor deze duivels zal iedereen zorgen dat het vrede blijft.. Afgedwongen vrede.. maar blijkbaar werkt het.

de dag van de falende auto's

Op zaterdag werkt de nationale staf van 8 tot 11... Supply bezorgt de laatste spullen, de kok doet de boodschappen voor de komende week. De chauffeurs wassen de auto's en security zorgt dat de auto's weer diesel krijgen voor de komende week.. Normaliter echt een zaterdag met wat laatste klusjes van de week... Gister was het een heel andere dag! Over een maand zijn we dicht en aan het eind van komende week onze klinieken worden overgenomen door Africare. Een gevolg is minder "carmovements" en dat is maar goed ook. Na drie jaar door de bush rijden zijn onze auto's, ondanks zeer goed onderhoud, niet echt meer in goede staat... zorgenkindjes.. Yaah, onze oudste cruiser is een paar weken terug al voorgoed naar Monrovia vertrokken en gister zou Jelo dit voorbeeld volgen. Jelo heeft problemen met de versnellingsbak. Gisterochtend was Jelo al volgeladen met spullen die we niet meer nodig hebben maar toen de chauffeur wou wegrijden bleek dat de versnellingen geblokkeerd waren... niet meer mee te rijden.. Dus daar stond Jelo vlak voor ons hek en er zat niets anders op dan haar terug de compound op te slepen (FOTO 1). Een uur later is een andere auto richting monrovia vertrokken. Komende week komt er een auto-ambulance uit Monrovia om Jelo terug naar de stad te slepen.. Telefoontje uit het ziekenhuis: een patient moet naar Ganta met de ambulance. Op het moment dat de ambulance het dorp verlaat, krijg ik het bericht dat de officer in charge van onze meest afgelegen kliniek (4 uur rijden over een zeer slecht weg) kritiek ziek is. Zodra de ambulance terug is stuur ik hem door naar Beoyoolar. Qua sfeer op de compound moet je je voorstellen dat op het moment dat er iets met een auto is.. alle chauffeurs het beter denken te weten en op een bepaald moment om mij heen staan en zeggen: Martine what is your advice.. en dan mag ik met mijn beperkte autokennis, maar gelukkig een dosis gezond verstand, een besluit nemen.. Ik regel met de administrateur van het ziekenhuis dat de ambulance van Nimba County nu paraat moet zijn om andere spoegevallen te vervoeren.. dit betekent hemel en aarde bewegen omdt ze de ambulance tot nu toe voornamelijk als gewoon transport middel gebruiken. En de hamvraag is: wie betaalt de diesel... Zaterdagmiddag.. de basis is uitgestorven en ik kom net op de fiets terug uit het dorp en Philip de chauffeur van Mama, de ambulance roept me per radio op en zegt dat de ambulance niet meer kan rijden... een probleem met de vooras.. Natuurlijk is onze technicus niet in town.. Maar gelukkig weet Stephen, een andere chauffeur ook het een en ander van reparaties.. we laden samen Lola vol met gereedschap en rijden de bush is. Bij een kleine nederzetting (FOTO 3) zien we Mama gestrand in de berm staan, het is inmiddels half zes. De patient heeft denk ik een blindedarmontsteking en ik ontferm me over hem. Gelukkig komt er een auto van Africare langs en zij nemen de patient mee om hem naar ons ziekenhuis te brengen. De dorpelingen zijn blij verrast met het spectakel: 2 MSF cruisers in town en ook nog eens een witte vrouw!! We hebben een groot deel van het dorp als toeschouwer (FOTO 2) Maar een jongetje heeft nog nooit in zijn leven een "witte" gezien en begint keihard te huilen.. hij denkt dat ik een spook of geest ben (FOTO 4). We brengen een paar uur door in het dorp. Het licht is hier prachtig aan het eind van de middag en terwijl de 2 chauffeurs Mama repareren (FOTO 5) geniet ik van het schouwspel in het dorp. Op de weg komen vrouwen langs met grote visnetten op hun hoofden, herders met een kudde koeien, en de meisjes uit het dorp oefenen hun engels met mij.. Het is uiteindelijk donker als we Mama weer aan de praat hebben en om 20.30 rijden we de basis weer binnen. Vanuit de reddingsactie had ik per radio de projectcoordinator (PC) al verteld om de administrateur te waarschuwen dat de hele komende week hun ambulance paraat moet zijn want Mama gaat naar Monrovia voor uitgebreidde servicebeurt en reparatie. Terug op de basis blijkt dat de PC al meer dan een half uur bezig is om de ambulance van het ziekenhuis op weg te hebben, want ondertussen zijn er in het ziekenhuis 2 spoedgevallen die elders geopereerd moeten worden.. Boos bel ik de administrateur en wat blijkt.. hun ambulance heeft diesel nodig.. binnen 5 minuten is hun auto op onze basis om te tanken, er klinkt geschreeuw uit de ambulance... we hebben nog nooit zo snel getankt (met onze handmatige pomp). Als de ambulance op weg is drink ik een biertje met Stephen en Philip op de reddingsactie van Mama.. einde van een dag van falende auto's! Never a dull moment.
Liefs, M

Women and food make the world go round!

Rijst, CSB, olie, peulvruchten, zout en suiker ontvangen we van WFP (world food program), dit is een onderdeel van de voeding voor het ziekenhuis, de bloeddonoren, het HIV-programma, het weeskinderenprogramma en het therapeutisch voedingscentrum. Iedere maand komt een vrachtwagen om een enorme hoeveelheid af te leveren. Rijst alleen al is 1000 kilo per maand. Iedere maand schrijf ik een rapport voor WFP met daarin de een overzicht van wat we hebben binnen gekregen, wat we verstrekt hebben en hoeveel mensen en kideren van de verschillende onderdelen we gevoed hebben met daarin aangegeven vrouw/man en de verschillende leeftijdscategorieen. Geweldig dat WFP er is. Er is echter 1 probleempje.. bekend is dat de vrachtwagen in de eerste week van de maand komt, maar op een of andere manier komt ie altijd na onze kantooruren, dus als de nationale staf naar huis is... Twee weken geleden heb ik het hele voedingsprogramma overgedragen aan het ziekenhuis en zij zijn nu verantwoordelijk voor de rapportage en dus ook voor de ontvangst van de voeding.. Maandag 18.15 uur: Wuoah, mijn supply officer belt me dat de vrachtwagen op weg naar het ziekenhuis is maar dat er alleen nog medische staf is.. Ik vraag hem de administrateur te bellen en de net getrainde foodstore keeper. Ik belsuit naar het ziekenhuis te gaan om te kijken hoe het gaat en om er achter te komen of de getrainde mensen nog meer training nodig hebben... Aangekomen bij het ziekenhuis zie ik een totaal verontwaardigde administrateur: hoe mensen het in hun hoofd kunnen halen om na 17.00 uur te komen! Maar ondertussen zijn de caretakers en mensen uit de omliggende community uitgestroomd om te helpen om de truck te lossen..echt geweldig! Meiden van 17 die rustig 50 kilo rijst naar de opslag brengen... en jawel meer vrouwen dan mannen aan het sjouwen... Women and food make the world go round! Het kleine meisje op de foto zat onverstoorbaar en zeer serieus alles te bekijken, terwijl haar vader meesjouwde..
foto 1. lossen
foto 2. Women make the world go round
foto 3. African princes
foto 4. Toeschouwers
foto 5. Tough girl
foto 6. De laatste loodjes

liefs, M

Bye Sista's!

This is a special edition in my blog for two special ladies, or better 2 special sista's: the two musqueteers who are no longer present on Sangba Base: Alana and Klaudia (on the picture: alana in the front and klaudia in the back) In the past 10 days we had to say goodbye to these two fabulous girls.. my collegues, friends, sisters here in the project. Yes a special edition in english to honor these wonderful persons! Professionally it was a pleasure to work with Alana, a canadian nurse, who has been managing the hospital and Klaudia, who did a great job as a supervisor in the Lab of the hospital and the lab activities in the clinics. Personally it is a gift that I got to know them. Thank you for all the wonderful moments... lifting each other up when necessary, joking about the frustrations we were now and than facing in our work, laying on the couch watching movies, dancing in the living room on sunday afternoons, picknicking in the mountains, talking about life, drinking gin and tonic at prince's bar, girl talk, sitting on the stairs under the stars in the dark african nights.. So many wonderful moments we shared. We were the four musqueteers and now two are left.. It's strange to have you not around and sometimes I catch myself thinking, when a car is moving into the compound, "Ah there they are back from the hospital.." It's a strange experience to say goodbye and not knowing whether you will see each other again after such an intense time.. For sure I will go and see Klaudia, since she lives in Austria and well.. Alana might be the good reason to go some time to explore Canada. Thank you for everything! take care in getting used to the "first world" again. And enjoy being at HOME.

Miss you and Kiss you! Love from your temporary Liberian home.

Martine