Time flies when you're a loggie

Wat gaan de weken ontzettend snel en er gebeurd zo ontzettend veel in zo'n korte tijd. Afelopen maandag zijn de Head of Mission en Logco (m'n baas) gekomen.. Het was super om ipv per mail of telefoon te praten eindelijk live te praten.. Na een teamvergadering zijn Don (logco) en ik naar Princessbar gegaan en hebben over alles waar ik mee bezig ben en wat mijn plannen zijn om bepaalde zaken aan te pakken zitten praten.. totdat we eruit werden gegooid.. (sluitingstijd: 22.30) Thuis nog tot half 1doorgepraat. Het is fijn om te merken dat ik blijkbaar goed bezig ben en de logco staat 300 procent achter me en hij is blij met het werk dat ik lever.. Jippie eerste positieve evaluatie! Op dinsdag stond de langverwachte opening van een kliniek die mijn voorganger heeft gebouwd op het programma... De planning was al lang bekend onder al het personeel: wie er gaat, dat we om 8 uur vertrekken en met 3 auto's... Maar hee dit is Africa!! Dus: s'ochtends om 10 voor acht beginnen de chauffeurs rustig hun auto's schoon te maken.. o er moet ook nog getankt worden... (we hebben een handmatige dieseltank... dus dat duurt wel even met 3 cruisers die allemaal 2 tanken hebben) O we moeten ook nog mensen oppikken bij het ziekenhuis... dus uiteindelijk rijden we om 9 uur weg nadat ik iedereen achter z'n kont heb lopen najagen.. We komen iets later dan de afgesproken tijd aan bij de kliniek en.... de "party-overkapping" moet nog gebouwd worden... het eten is er nog niet... de 30 kratten met frisdrank die ik op zaterdag had bezorgd... verstopt... En niemand om ons welkom te heten... De blanken onder ons vonden het een komisch geheel en de afrikanen onder ons waren beledigd en geneerden zich kapot voor hun mede-landgenoten... Zo'n anderhalf uur later was iedereen dan klaar en stroomden de bewoners van Lugbayee en omstreken toe... 1 grote kleurzee van prachtige kledij.. Ook veel belangrijke mensen, chiefs , mensen van het ministerie van health, officials uit buurland Guinnee (ligt op steenworp) En... de drummers!!! Geweldig om dit alles mee te maken... je moest de drummers geld toestoppen om ze alsjeblieft te laten stoppen. iedereen ging speechen en alles werd vertaald in Engels, Frans en Gio.. ik heb mijn ogen uitgekeken... Terwijl onze Head of Mission net aan het speechen was sprong opeens 1 van onze chauffeurs in de kring en begon keihard in zijn eigen taal te roepen tegen alle chiefs... Ik dacht even dat ie dronken of zo was... Ik vroeg een verpleegster die naast me zat om te vertalen wat hij zei... later legde de chauffeur uit dat dit een tribal thing was... hij heeft een hele hoge positie in een bepaalde stam en dit was de mogelijkheid en gelegenheid dat hij alles kon maken en zeggen tegen deze andere stam en dus moest hij dit doen... Zo leer je iedere dag dingen in je tijdelijke nieuwe land... Aan het eind van de ceremonie kwamen de kado's ... en jawel ook ik kreeg een kado: een liberiaanse jurk, die natuurlijk aan moest (zie foto).. En dan moet er natuurlijk gedanst worden van blijdschap... Dus daar danste ik tussen de liberianen in mijn paarse outfit...! Onder luid gejoel!

De volgende dagen had ik wel andere dingen aan mijn hoofd... er verdwijnen nogal wat dingen hier.. en ik wordt nu door iedereen in vertrouwen genomen en uit al die verschillende verhalen moet ik de waarheid zien te vissen.. Ik voel me bijna een soort detective.. Ik had al een nieuw veiligheidsplan ontwikkeld en mijn bazen uit Monrovia waren er zeer positief over.. dus de volgende ochtend heb ik alle staf bij elkaar geroepen en onder toeziend oog van mijn bazen en verhaal gehouden over verantwoordelijkheid, diefstal en wat het nieuwe systeem op de compound wordt... Het heeft indruk gemaakt! Vervolgens sloten vervangen, extra lampen voor s'nachts laten aanbrengen... en degene die volgens mij de hoofdverdachte is heeft door dat ie in de gaten wordt gehouden.. Ik vind het behoorlijk frustrerend om politie-agent te moeten zijn... Aan de ene kant is het zo begrijpelijk dat mensen dingen jatten en tegelijkertijd is het ook voor afrikaanse begrippen onacceptabel.. Ik ben heel helder en eenduidig naar al het personeel en ik merk dat ik daarmee alleen maar meer respect win.. En dat is nodig om te realiseren waarom ik hier ben... een medisch team ondersteunen in het leveren van medische zorg waar dat niet beschikbaar is vanuit het land zelf.. En dit wordt maar wat helder als ik bij een bezoek aan het ziekenhuis een ondervoedde baby in mijn armen heb.. Maar naast alle heftige en zware dingen is er elke dag genoeg om zingend rond te lopen en grappen met de nationale staf te maken en het goed te hebben! Ontroerend moment: de chief driver.. zit sinds kort op een computercursus en ik zag hem achter de PC in een tekenprogramma bloemen tekenen... Zo mooi! Een stoere chief driver die bloemen zit te tekenen.. ik maak nu samen met hem de werkroosters voor de chauffeurs in excell en leer hem steeds iets bij... de verwondering op zijn gezicht toen ik hem leerde "knippen" en "plakken" raakte mij enorm: hij is vijftig en heeft een hoge status en achter de PC heeft hij de verwondering van een kind... Het duurt twee uur langer om het schema te maken, maar dat is het me meer dan waard... voor dit soort momenten werk ik graag s'avonds wat langer door! Ik ben blij om hier te zijn!

liefs, Martine