Bijna end of mission

Moeilijk om te geloven dat ik bijna aan het einde van mijn missie hier in de DRC ben. Over anderhalve week land ik op schiphol. Tja het is een cliché maar ik verwacht dat ik moe maar zeer voldaan ons landje weer zal binnen stappen. Ruim een week geleden heb ik met licht betraande ogen afscheid genomen van het prachtige project in Kichanga/Mweso. En de volgende dag ben ik met een klein vliegtuigje op de hoofdweg van Walikale (letterlijk tussen de huizen in) geland. Hier werk ik nu tijdelijk als project coördinator in een project van MSF wat sinds 2003 bestaat. Het is even omschakelen vanuit een high security omgeving waar we met een zeer bevlogen team op zeer hoog tempo werkten om zoveel mogelijk te kunnen doen voor de mensen die hulp nodig hebben. Hier is het een stuk stabieler en is het project ingesettled. Kortom omschakelen. Nog dagelijks denk ik aan de goede tijd in Kichanga. Bij tijden zwaar en onder hoogspanning maar zoveel voldoening en een gevoel van trots om onderdeel te zijn van onze organisatie! Het is ontroerend om te beseffen dat we met zo’n klein team vele mensenlevens hebben gered en dat dit door blijft gaan! Ik denk aan alles wat ik heb meegemaakt tijdens mijn missie hier en dat is veel met vele contrasten.. Van een klein project in zeer korte tijd gegroeid tot een zeer groot project met een groot bereik.. De relatief rustige tijden en de tijden van oorlog en afgesneden zijn van Goma, omringd door gevechten. De vreugde van eindelijk weer aan de andere kant van de frontlijn te zijn.. De enorme behoefte van een door oorlog beschadigde populatie.. Mensen die niets meer hebben en in omstandigheden leven die vele malen slechter zijn dan onze huisdieren in het westen.. Families voorzien van de zichtbare en onzichtbare littekens van geweld.
Ik herinner me nog zo goed dat ons team begon met mobiele klinieken net na de vele gevechten.. de mensen hielden zich nog verscholen in de bush.. maar toen de MSF auto’s een minuut of tien stil stonden in een zo goed als verlaten dorpje om met een mobiele kliniek te beginnen kwamen de mensen één voor één te voorschijn en later met grote groepen.. We hoorden dat er mensen in bomen op de uitkijk zaten om te zien wat er op de hoofdweg gebeurd en dat toen ze onze auto’s zagen, ze wisten dat het goed was en dat er eindelijk hulp was..
Of het moment dat toen ik terug kwam van 3 dagen Pinga en bij aankomst in Kichanga auto’s van 3 verschillende andere hulporganisaties tegenkwam.. Ik had tranen in mijn ogen van blijdschap: eindelijk is onze boodschap in Goma door gekomen..ons appèl op collega-organisaties met als boodschap dat de noodkreet enorm is en er dus hulp.. veel hulp nodig is! En nu wordt het al bijna normaal om andere hulporganisaties in het gebied te zien!!
De journalisten die ons werk volgden en eindelijk wereldkundig gingen maken wat er zich hier afspeelt..deze voor veel mensen onbekende of verborgen oorlog die ook als de geweren niet schieten doorgaat en op vele manieren een samenleving ontwricht..
Ons fantastische team van nationale en internationale afkomst.. we hebben bergen werk verzet met zoveel toewijding, met soms verslagenheid van situaties die we zagen maar vooral met ook heel veel plezier! Ik mis ze! Nog één week in dit intense, mooie, rare land.. en dan na een heerlijke periode van rust..op naar een nieuwe missie!
Liefs, Martine