en dan staat alles even stil

Hi Allemaal,

Ik had een heerlijke dag... alle andere expats zijn naar saclopea op bezoek bij collega's van MSF-zwitserland, had besloten om op de basis te blijven om te werken. Om 11 uur ging de nationale staf weg en behalve ik was er een driver en security en de kokkin. Was lekker aan het werk, met de laatste liberiaanse hits op een gettoblaster naast me... tussendoor even foto's monrovia geblogged.. Kerstverlichting opgehangen.. Toen: oproep per HF-radio: het ziekenhuis of we de dienstdoende arts kunnen halen en naar het ziekenhuis kunnen brengen.. Ik stuur een chauffeur.. en ga door met het aanpassen van de hele supply-administratie gebasseerd op de standard druglist die we nu invoeren.. Chauffeur komt terug.. hij kon de dokter niet vinden.. ik bel de dokter mobiel, zijn telefoon is uit! Hij heeft dienst... ik bel de projectcoordinator om haar te informeren en spring in de auto naar het ziekenhuis om te kijken of de patient in nog een dusdanige staat is dat we hem per ambulance naar een ander ziekenhuis brengen... Daar sta ik in een kamer met een verpleegster en arts-assistent en een bewusteloze jongen aan het zuurstof terwijl zijn bloeddruk met de minuut daalt... zelfs een loggie ziet dat deze man niet vervoerd kan worden. Ik bel onze dokter (die een dag vrij heeft en 3 uur verderop in saclopea is) en laat hem met de medische staf praten... ondertussen hoor ik waar de locale dokter misschien uithangt en stuur de chauffeur op zoektocht, ondertussen ren ik naar de HF radio van het ziekenhuis om contact te zoeken met onze andere dokter die onderweg terug is vanuit monrovia om te kijken hoe ver hij van nimba is.. het lukt niet om contact te krijgen... ik ga terug naar de kamer van de patient en hij sterft... De verpleging vraagt om een body bag, maar die zijn op.. we verwachten op ieder moment onze container uit amsterdam... Ik race terug naar de basis en pak een laken om het lijk in te kunnen vervoeren... Toen ik uiteindelijk weer terug op de basis was ben ik even gaan zitten.. dit is de eerste keer dat ik geconfronteerd wordt met de dood hier.. letterlijk voor mij ogen.. en het raakt me enorm.. Ik ben er stil van.. Had graag een vrolijker verhaal geschreven zo vlak voor de kerst... maar hier stond alles even stil...

liefs, martine