Schoonheid en pijn..een dunne grens

Schoonheid en pijn liggen dicht bij elkaar… dit heb ik al wel eens vaker gedacht: dat er soms slechts een dunne grens is tussen deze twee uitersten en vandaag schoot het opeens weer door me heen..Vandaag ben ik naar 2 klinieken geweest waar we ‘vroeger’ een volledig programma draaiden en waar we nu weer sinds kort kunnen werken als mobiele kliniek. Het is pijnlijk om te zien dat al het werk wat we hebben gedaan, voor de gevechten uitbraken, zo goed als verdwenen is. De eerste kliniek in Bukama is 2 keer geplunderd en voor veel dingen kunnen we opnieuw beginnen. Het mooie was dat de apotheek al die tijd heel goed afgesloten was..Zo goed zelfs dat ik samen met een chauffeur het slot heb staan open breken om vervolgens de grote voorraad medicijnen en 12 matrassen terug te vinden: Geweldig!
De reis naar de kliniek toe was echt een combinatie van schoonheid en pijn…het was een prachtige zonnige dag en de natuur is overweldigend mooi.. er zijn bomen vol met grote rode bloemen.. echt heel mooi. Het Trieste en pijnlijke is echter dat het grootste deel van de mensen zijn verdwenen.. Mweso ooit zo vol van mensen en bedrijvigheid bestaat nu uit lege huizen met hier en daar wat mensen en verder wat militairen.. Waar is iedereen gebleven? De voormalige vluchtelingenkampen waar we latrines en douches hebben gemaakt zijn zo goed als leeg.. mensen zijn de bush in gevlucht of richting Goma.. Aan de ene kant zie je het leed op de gezichten van mensen en aan de andere kant staan de kinderen zwaaiend en dansend langs de weg… ‘mzungu! Mzungu!’ Je merkt dat mensen echt blij zijn om een auto van MSF te zien en dat is fijn.
In Bukama heb ik geïnventariseerd wat we logistiek moeten doen, ik heb een inventarisatie van de medicijnen gemaakt. Vervolgens zijn we doorgereden naar een kliniek in Kashuga.. door de frontlijn.. we hebben de militairen geïnformeerd dat we gingen werken in Kashuga en dat was goed.. Kashuga was een shock om te zien… een vervuild kliniekje met heel veel mensen die zorg nodig hebben.. Wat een verschil met ‘vroeger’. We hebben letterlijk puin geruimd..en gekeken wat er nog in tact is. Er was een zwaar ondervoed kind en het medisch team heeft besloten om moeder en kind mee te nemen naar Kichanga. Daar is een therapeutisch voedingscentrum opgestart door Save the Children. Het kindje van 2 was er erg slecht aan toe. Het jammerde toen hij samen met zijn moeder in de auto ging. Je wordt er echt stil van als je zo’n kindje ziet, totaal opgezwollen van de hongeroedeem. Na 10 minuten rijden door het overweldigende mooie landschap besefte het kindje blijkbaar dat het autorijden heel erg leuk vindt… en opeens begin het zwaar ondervoedde kindje te zingen en het bleef zeker een half uur zingen.. Ik kreeg er echt tranen van in mijn ogen.. Schoonheid en pijn.. het ligt soms dicht bij elkaar!
Liefs, martine

To do list…

Na 2 dagen van oriënteren en opnieuw overzicht krijgen op het project jeuken mijn handen om aan de slag te gaan! En aangezien ons project na de gevechten een doorstart doormaakt en we op nieuwe plekken zijn gaan werken is er genoeg te doen. Aangezien een aantal klinieken waar we voorheen al werkten zijn geplunderd en de situatie nog steeds niet stabiel is hebben we besloten om op een aantal plekken mobiele klinieken te houden… een soort spreekuur op locatie.. Maar de plekken kunnen wel wat werk gebruiken om de omstandigheden voor het medisch team werkbaar te maken.. mijn to-do-list is voorlopig als volgt:
Kilolirwe: het nieuwe vluchtelingenkamp 1 uur rijden hier vandaan: rehabilitatie van de ruimte waar we spreekuur houden: afvoeren graven voor het vele regenwater, de vloer bedekken met dekzeilen, ramen plaatsen, een deur plaatsen, een deel van het dak voorzien van transparante golfplaten.. Morgen ga ik het plan maken en mannen zoeken in het kamp die tegen betaling dit werk kunnen gaan doen.
Soprop: een kliniek in Kichanga voor slachtoffers van sexual violence. Een eenvoudige ‘waste zone’ maken voor de verschillende soorten afval, een douche maken en in een later stadium de betonnen vloer repareren
St Benoit: een kliniek in Kichanga die we sinds kort ondersteunen met medicijnen en kennis. Een uitgebreidere waste zone maken (zodat we ook het afval van de overige mobiele klinieken daar kunnen verwerken), de apotheek van kasten voorzien en helpen om deze te organiseren.
Bukama: een kliniek waar we al langere tijd werken maar die geplunderd is. Een eenvoudig systeem voor regenwatercollectie maken, matrassen brengen (die zijn gestolen), de sloten van de apotheek vervangen en de waste zone ‘in aanbouw’ afmaken.
Kashuga: een kliniek waar we ook al langer werken. De waste zone ‘in aanbouw’afmaken. Ook hier een eenvoudig systeem voor regenwatercollectie opzetten en in kaart brengen hoe we deze zeer kleine en donkere kliniek enigszins kunnen verbeteren.
Kalembe: Hier hebben we 2 klinieken, 1 Maternité en 1 algemene kliniek. Het dorp is bijna leeg, de Maternité is kortgeleden geplunderd. We gaan hier beginnen met mobiele klinieken.
Naast deze bouwwerkzaamheden moet ik er ook voor zorgen dat de bevoorrading doorgaat en alle ‘standaardzaken’gebeuren: onderhoud aan de auto’s, zorgen dat onze voorraad voldoende blijft, werkroosters voor chauffeurs en bewakers maken, administratie doen, zorgen dat electriciteit, radio, koelkast, ed blijft werken.. En zeer belangrijk: personeel zoeken..want op dit moment ben ik de enige logistieker hier zonder national staf.. Deze week hoop ik iemand in het dorp te vinden die ik kan gaan trainen om storekeeper te worden voor de medische en logistieke stock.. Kortom geen reden om me te vervelen…;-))
Handen uit de mouwen en lekker aan de slag! Wat heerlijk om terug te zijn!
Liefs, Martine

Eindelijk terug in Kitchanga!

Gisteren was het dan eindelijk zover… ik ben terug naar Kitchanga gegaan. Het bleef spannend tot het laatste moment omdat er enkele gevechten aan de rand van Goma zijn geweest. Maar bij allebei de Roadblocks (van het Congoleze leger en van Nkunda) zijn we doorgelaten. Vanaf dat moment had ik bijna voortdurend een glimlach van oor tot oor. Van blij zijn om terug te gaan, van ontroering en van de schoonheid van de natuur.
Ik was bijna vergeten hoe ontzettend mooi het landschap van Noord Kivu is.. de weg door de groene heuvels, door de bossen, afgewisseld met akkertjes en dorpen en weilanden met de dikste koeien van Afrika (denk ik) De weg was een stuk slechter dan voorheen door de vele regen die hier gevallen is. Ik was steeds heel benieuwd hoe het zou zijn om deze weg weer af te leggen, zeker na alle gevechten die hier zijn geweest en nog af en toe plaatsvinden.. Zou ik veel ellende gaan zien, restanten van gevechten? Ik kon me er geen voorstelling van maken.. De realiteit bleek leegte te zijn.. een bijna uitgestorven gebied.. Normaal was er redelijk veel verkeer en bedrijvigheid langs de weg.. nu zijn we 2 vrachtwagens tegengekomen, een groep rebellen en verder af en toe een herder met zijn kudde koeien.. Echt heel surrealistisch..In de dorpjes die we passeerden waren wel mensen en riepen de kinderen, enthousiast zwaaiend als vanouds, Mzungu. (=Witte)
Op een bepaald moment reden we de bocht om en er doemde een heuvel op met honderden mensen op de top.. zijn dit nieuwe vluchtelingen? Zonder enige beschutting? Het was indrukwekkend om te zien.. Er was daar een voedseldistributie aan de gang (door World Food Programme).. even verder lag het nieuwe vluchtelingenkamp.. hutjes van riet en plastic tegen de heuvel aangeplakt zonder enige natuurlijke beschutting.. in alle kaalheid van het landschap daar.. In het kamp houden we sinds kort een mobiele kliniek, 2 keer per week. In het kamp heb ik eindelijk na zoveel tijd Innocent weer ontmoet, de logistieke assistent van het project. We vlogen elkaar in de armen. Hij heeft bergen werk verzet! Nu gaat hij tot half december op vakantie en is het ‘up to me’.. alles.. De enige logistieke staf die we hebben zijn chauffeurs en bewakers en voor de rest niemand.. Dit houdt praktisch in dat ik alle logistieke zaken organiseer maar ook zelf uitvoer.. met hulp van af en toe wat in te huren dagwerkers. (in Bukavu hadden we hier een staf voor van zo’n 30 personen..) Ik hoef me dus niet te vervelen!
In het kamp heb ik een korte overdracht gehad van innocent en vervolgens is hij naar Goma gereist en ik door naar Kitchanga.. Het was heerlijk om het dorp weer binnen te rijden.. Er zijn veel militairen en wat minder mensen dan normaal..maar het was gelukkig niet zo leeg als ik had verwacht. Op de basis was er een heel warm welkom van de guards en drivers en het expatteam. Eindelijk heb ik dan mijn project coördinator ontmoet!!! We hadden al veel gemaild maar elkaar nog nooit gezien.. Mijn kamertje met spullen was er nog. Het kantoor is inmiddels naar de basis verhuisd en het huis is ingericht met de meubels die ik vlak voor vertrek had ontworpen.. Het was echt een soort thuiskomen! Vandaag gebruik ik om me opnieuw te oriënteren in het totaal veranderde project..alles in kaart brengen en mijn werk plannen.. zodat ik zo snel mogelijk mijn handen hier uit de mouwen kan steken! Sinds een week zijn we hier in staat om op verschillende plekken mobiele klinieken te doen en we werken nu ook in 2 klinieken in Kitchanga! We hopen in de komende tijd steeds verder het gebied in te kunnen trekken zodat we zoveel mogelijk mensen kunnen helpen.. de nood is hier zeer hoog. Ik ben ontzettend blij om terug te zijn en eindelijk weer in mijn eigen project mijn bijdrage te kunnen leveren!
Martine