Hoe woon je? Waar is je thuis?

Ik wilde al langer iets schrijven over wonen.. een huis hebben..en nu ik zo volledig onverwacht thuis ben is dit waarschijnlijk het moment om hierover te schrijven.. Ik ben hier aan het herstellen van een operatie in een mooi en fijn huis met een tuin waar ik doorheen kan wandelen en een heerlijke bank om op te liggen..een slaapkamer met een fijn groot zacht bed..in de buurt van familie.. keuze waar ik wil zijn. Geen vuiltje aan de lucht. Het liefste zou ik in Kichanga zijn, maar dat duurt nog eventjes..Keuze waar ik wil zijn
In het gebied waar ik werk is die keuze niet altijd aanwezig.. gaan gezinnen, mensen, kinderen op de vlucht omdat het in hun dorp niet meer veilig is.. veel mensen trekken de bush in om zich daar schuil te houden.. maar ook in de buurt van dorpjes bouwen mensen hun tijdelijke huis..
In één van mijn eerste weken in het project ben ik langs alle klinieken gegaan en ben ik naar een aantal vluchtelingenkampen waar wij werken geweest… Bij een vluchtelingenkamp denk je aan tenten of bouwsels van (vn) blauwe dekzeilen.. In onze regio zien de kampen er echter niet uit zoals we ze van de tv kennen.. ‘eendenkooien’ was mijn eerste reactie toen ik een kamp binnenliep, en ‘natuurlijke koepeltent’.. de mensen wonen hier in een huis van takken en gras.. bijna dierlijke holen.. Op de foto zie je hoe een huis er hier uitziet..wat je thuis is als je bent weggejaagd.. Het maakt diepe indruk om ondanks deze leefomstandigheden blije mensen te zien..voorla de kinderen en jongeren hebben toch een soort onbevangen vrolijkheid die bij hun leeftijd hoort ook al zie je als je goed in hun ogen kijkt dat ze veel teveel geschiedenis voor hun leeftijd in zich meedragen.. Hoe is dat moment als je beseft dat je weg moet gaan uit je vertrouwde huis? Je dorp? De plek waar alles bekend is? Jouw territorium? Ik weet hoe dat is maar toch ook niet…ik heb er zelf voor gekozen om mijn huis op te zeggen en dag te zeggen tegen familie en vrienden… maar het grote verschil is de keuzevrijheid…ik kan altijd weer terug, ik heb altijd een geborgen plaats om naartoe terug te keren (zoals nu, zo volledig onverwacht).. maar zij niet.. ze weten niet of ze ooit nog terug naar hun dorp kunnen keren, waar hun vrienden en vriendinnen zijn gebleven, of ze leven en ongeschonden zijn..wat de dag van morgen zal brengen.. Het is ongelooflijk om de kracht van mensen te zien! Wat zijn we toch een rare wezens.. vol van liefde en van haat, van overleving en van apathie.. van uitersten.. dat we door kunnen gaan tot we er bij neervallen…dat grenzen blijkbaar altijd kunnen worden opgerekt.. Het is zo dankbaar om iets te kunnen doen..iets te kunnen betekenen.. om latrines in de kampen aan te leggen en mensen te vertellen over de gratis gezondheidszorg die we in de klinieken bieden..voor iedereen.. ongeacht je achtergrond, je tribe, of het je thuis is of niet.. En dat valt samen als je met een groepje kinderen lacht en verbaasd naar elkaar kijkt en zonder woorden eigenlijk heel veel zegt. Ik geef vooral een ode aan de kinderen van de kampen over de hele wereld..de kinderen die water halen..de kinderen die blijven spelen..de kinderen die alle recht op een goede toekomst hebben! Liefs, M

De foto’s:
1. De meiden van Mweso I
2. Het kamp
3. De waterplaats van het kamp

Onverwacht in Nederland

Het lijkt wel een film… als ik zo terugkijk op de afgelopen 2 weken. Ruim 2 weken geleden zijn we als team vanuit Kichanga naar Goma gegaan voor ’t weekend. Op de maandag is het medische team gebleven en zijn de loggies in Goma gebleven om de LOGdays bij te wonen. Dit is een 2 dagen durende vergadering met alle logistiekers uit de missie en de Logistiek coördinator. Dit was erg zinvol.. nieuwe regels voor het bestellen van de medicijnen doorgenomen, werk op alle gebieden uitgewisseld en van elkaar geleerd en natuurlijk hartstikke gezellig om als loggies met elkaar een biertje te drinken en over de verschillende projecten te kletsen. Tijdens deze vergaderingen begon ik buikpijn te krijgen die uiteindelijk zo heftig werd dat ik toch maar naar een dokter ben gegaan.. Op vrijdag 17 augustus ben ik naar Nairobi gevlogen en door de medisch coördinator van het team daar vergezelt naar het ziekenhuis waar ik op zondag geopereerd ben: blinde darmontsteking.. Shit!! De eerste dag na de operatie was ik nog heel optimistisch en dacht dat ik wel een weekje kon bijkomen in Goma om dan weer naar kichanga te vetrekken.. maar dat bleek tegen te vallen. Je hebt gewoon tijd nog om van zo’n ingrijpende operatie bij te komen en daarom is besloten dat ik afgelopen zaterdag naar Nederland ben gevlogen om te herstellen… Omdat ik de afstanden op de vliegvelden niet kon overbruggen werd ik in ’n rolstoel gereden… vreselijk! De crew van de KLM was geweldig en hebben in het bomvolle vliegtuig een fijn plekje voor me gemaakt: één van hun stoelen met daarvoor hun koffers zodat ik mijn benen lekker neer kon leggen.. Echt schatten van stewardessen die me helemaal hebben vertroetelt..Speaking of crew… wat werk ik toch voor een geweldige organisatie… zoals als voor me geregeld was is echt geweldig. Het MSF Nairobi team behandelde me echt als een collega en kwamen geregeld langs in het ziekenhuis en dat maakte het echt allemaal een stuk minder zwaar.. het enige waar ik me bezig hoefde te houden is herstellen en de rest werd voor me gedaan! Hierbij wil ik dan ook iedereen bedanken: MSF Goma, MSF Nairobi, MFS hoofdkantoor, de collega’s uit de Somalië-missie en DRC- missie en natuurlijk mijn vrienden en lieve familie! En daar zit je dan opeens weer in Nederland.. goed voor het lijf, maar raar voor het hoofd. In mijn hoofd wil ik werken, maar mijn lijf kan dat nog niet.. Ik denk voortdurend aan ‘mijn’ project.. hoe zal het daar nu gaan.. is het kantoor al verhuisd naar de basis? Hoe gaat het met de vluchtelingen en de klinieken? Zou het gelukt zijn om de bestelling van medicijnen voor de komende 4 maanden rond te krijgen.. tuurlijk lukt dat allemaal..want iedereen is gelukkig vervangbaar..maar ik had het zo graag zelf gedaan.. Ik heb het zo naar mijn zin in Kichanga en barst van de ideeen en waar ik allemaal aan wil werken en dat kan nu dus niet.. Tja geduld is nooit mijn sterkste kant geweest.. Zeker als je weet dat er nieuwe idp’s (inlandse vluchtelingen) binnen komen en er zoveel werk is.. best frustrerend… maar goed: ik weet dat ik hopelijk binnenkort weer terug vlieg en weer lekker aan de slag kan.. Ik zal mijn tijd hier gebruiken om wat foto’s van het project in mijn blog te zetten en wat extra verhalen te vertellen waar ik nog niet aan toe was gekomen in het project.. Binnenkort zal ik jullie een kijkje in één van de vluchtelingenkampen proberen te geven… Liefs, M

Foto's uit Kichanga

Een medewerker van artsen zonder grenzen maakte deze foto's.
Dank je Fieke, voor het doorsturen. En van mij wat onderschriften bij de foto's... x M

Dit is de veranda van ons huis.. zoals je ziet is het uitzicht niet echt geweldig.. de dakplaten voor het hek zijn geplaatst om ons enige privacy te geven..anders zou het hele dorp naar ons staan te kijken en te roepen en dan zou het 'Dierentuin'- gehalte wel echt heel groot worden...

In de nieuwe medische store: alles ordenen, tellen en op de juiste manier in de schappen, stockcards en computer verwerken.. nog geen buro!
Leve de laptop!

Een paar dagen later heb ik ook een tafel om aan te werken.. we vorderen gestaag.. van s'ochtends vroeg tot s'avonds.. dozen uitpakken, medicijnen tellen en in de administratie registreren.

Hier ben ik voor het eerst in 1 van de vluchtelingenkampen waar we werken: Mweso I. Zo'n lange witte vrouw is natuurlijk een bezienswaardigheid.. we proberen met handen en voeten in het frans en swahili met elkaar te communiceren..maar lachen vooral heel veel naar elkaar!

Terwijl verderop de mannen een kip slachten voor de barbeque zit ik lekker achterin de cruiser een 3 weken oude krant te lezen.. Dit was op een zondagmiddag bij een van de prachtige meren in de buurt: we zijn met z'n allen (nationale staf en expats) gaan bbq-en: kip en maiskolven!

Even niet werken.. en alleen maar genieten van de overweldigende mooie natuur van de DRC.. heerlijk om bij te komen en weg te dromen..

Martine maakt het goed!

Voor een keer een bericht van Stephanie, om jullie allemaal op de hoogte te houden: Zojuist belde Martine, het gaat goed met haar. Ze belde vanuit het hotel in Nairobi. Ik bedoel ziekenhuis, maar ze noemt het zelf het Hiton hotel want het is van alle gemakken voorzien, compleet met warme douche, sateliet-TV en een koelkast! Inmiddels is haar blinde darm verwijderd, de operatie is goed verlopen. Ze vertelde dat ze alweer voorzichtig op de been was, maar voorlopig rustig aan moet doen. De komende dagen verblijft ze nog in 'het Hilton', daarna zal ze naar Goma gaan. Ze popelt natuurlijk om weer aan de slag te gaan. Maar pas als als ze weer helemaal in orde is, gaat ze terug naar Kichanga. Vermoedelijk zal dat nog zo'n twee weken duren. Ze klonk erg vrolijk, onze dappere Martine.

Hoeveel past er in een week?

Lieve allemaal, het is een bizarre week... een week geleden zijn we met het team vanuit het project naar Goma gekomen om het weekend in Goma te zijn. Vervolgens had ik 2 dagen vergadering met alle loggies uit de missie... Ik mis het project en wil graag terug zeker omdat we verhalen horen van nieuwe vluchtelingen die binnen komen... Maar 3 dagen geleden begon ik buikpijn te krijgen.. ben hier naar het ziekenhuis geweest en naar een chirurg van de UN en die vertelde mij
gister dat ik hoogstwaarschijnlijk een blindedarmontsteking heb... ik baal als een stekker en voel me een watje...ik wil gewoon werken!! Maar vandaag wordt ik naar Nairobi gevlogen naar een ziekenhuis. Ze gaan me eerst 4 dagen aan een antibiotica infuus leggen om te kijken of het zo te behandelen is en anders wordt het een operatie.. Ik hoop alleen maar dat ik zo snel mogelijk weer aan de slag kan... het zal dus even iets stiller op mijn blog worden..maar zodra ik de mogelijkheid heb zal ik weer verder schrijven!
Liefs, Martine

Foto’s

Elke dag opnieuw maak ik zoveel foto’s met mijn ogen… ik zou ze alleen zo graag willen afdrukken! Hier in de omgeving is het beter om geen foto’s te maken vanwege de veiligheid… maar o wat zou ik ze graag maken…De vrachtwagen die uitpuilen van een lading met erop vele mensen…de kinderen in het dorp..het straatbeeld met de verveelde zeer jonge militairen met verhoudingsgewijs veel te grote mitrailleurs..de vrachten die per chukudu (soort grote houten step) worden vervoerd…de eindeloze stroom mensen, afgewisseld met koeien, geiten, kippen en eenden… Whango, het gehandicapte jongetje in lompen met rotte tanden en een grote smile, die door iedereen als gek wordt beschouwd… de zwarte vulkanische aarde.. de mensen die bijna bezwijken onder de last die ze dragen… alles wat ik hier dagelijks om me heen zie…Maar ook de geluiden, gezang van mensen, geschreeuw, gelach, eindeloos huilen van een kind dat hier ergens in de buurt van ons huis woont..de geuren van houtvuurtjes… en zo kan ik nog heel lang doorgaan…
Werkfoto’s heb ik absoluut… onze nieuwe basis is zo goed als klaar..alle ‘stores’ zijn ingericht, alle medische en niet medisch artikelen zijn geregistreerd zowel op stockcards als in de computer, de financieën heb ik uitgespit en op orde gebracht, personeelszaken en vanochtend heb ik onze woonkamer (nu nog kantoor) op schaal uitgetekend en heb ik meubels ontworpen om te laten maken door de plaatselijke meubelmaker… We hebben stellingkasten naar de apotheekjes van de klinieken gebracht, vluchtelingenkampen in kaart gebracht, latrines worden gebouwd…kortom weer een zeer vruchtbare week… En ook zo dankbaar…want je hoeft maar even weer bewust foto’s te maken met je ogen en je weet waarom we hier zijn…het is goed om hier te zijn! En tuurlijk is het ook moeilijk..als je berichten uit NL krijgt en je het liefst even daar zou willen zijn bij vriendinnen, vrienden en familie… Of het feit dat we na zes uur s’avonds niet meer de poort uit mogen..je hier zo weinig privacy hebt.. soms vergeet je gewoon even dat je ook een persoonlijk leven hebt.. Maar dan hoef ik maar weer even om me heen te kijken en te denken aan de vluchtelingenkampen waar ik doorheen loop en ik weet: o wat ben ik blij dat ik voor MSF werk en dat ik hier ben… Ik denk aan jullie allemaal en veel!
Liefs, M